Ένας καθηγητής κρατούσε ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ και ρώτησε τους μαθητές «Ποιός θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε… «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.
Έπειτα έριξε το χαρτονόμισμα στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του. Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο. Και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιός θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.
«Παιδιά μου» τους είπε «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα. «Ότι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 Ευρώ!! Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν, άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία, αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει». Διαβάζοντας αυτή την ιστορία, αγαπημένε μου αναγνώστη, έρχομαι και αναρωτιέμαι, μήπως τελικά και εμείς ως λαός, θα πρέπει να σκεφτούμε, ότι παρόλο που περνάμε όσα περνάμε καθημερινά και όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, σε καμία περίπτωση δεν έχουμε χάσει την αξία μας ως άνθρωποι;
Γιατί, πέρα από λεφτά, από οικονομική ευμάρεια, έχω την αίσθηση, πως έχουμε ξεχάσει να εκτιμάμε οτιδήποτε άλλο, εκτός από πράγματα που μπορούμε να αποκτήσουμε με χρήματα. Γιατί πες μου. Πότε ήταν η τελευταία φορά που εκτίμησες την συμπεριφορά ενός συνανθρώπου σου, μια καλή πράξη που ίσως να έκανε, κάτι σωστό που μπορεί να είπε ή να σκέφτηκε. Ή πάλι, πόσες φόρες δεν άφησες στιγμές, ανεκτίμητης αξίας, να περάσουν έτσι από μπροστά σου, επειδή εκείνη την στιγμή ήσουν «απασχολημένος» με κάτι ανούσιο; Ίσως να φταίει το γεγονός, ότι έχουμε συνηθίσει να παίρνουμε ως δεδομένα, πρόσωπα και καταστάσεις. Θεωρούμε ότι αν δεν τα ζήσουμε σήμερα, θα μας δοθεί ξανά η ευκαιρία στο μέλλον να το κάνουμε.
Αυτές τις σκέψεις κάνω από τη στιγμή που έμαθα για μια αρρώστια ενός γνωστού μου προσώπου και τη συζήτηση που ακολούθησε με μια φίλη για το ότι κανείς από εμάς δεν ξέρει τελικά πότε θα είναι η «στιγμή» του για να «φύγει».
Μακάβρια σαν σκέψη, μόνο που εχει και την θετική της πλευρά. Αυτή, που αρχίζει να γίνεται πιο ξεκάθαρη η ατμόσφαιρα γύρω σου, και βλέπεις ότι τελικά τα πάντα είναι μόνο στιγμές, που στο χέρι μας είναι να τις ζήσουμε… Ας ανοίξουμε λοιπόν τα μάτια μας και να δούμε, αλλά και να εκτιμήσουμε όλα αυτά τα ωραία που μας συμβαίνουν, μακριά από κακίες, εγωισμούς, φόβους και απογοητεύσεις…
