Είμαι μαζόχα, το παραδέχομαι, αγαπημένε μου αναγνώστη. Κάθομαι και παρακολουθώ συνεντεύξεις πολιτικών, αναλύσεις επί αναλύσεως, σχέδια επί χάρτου για το πώς θα καταφέρει η Ελλάδα να βγει αλώβητη, τόσο από τις εκλογές, αλλά και γενικότερα και το μόνο συναίσθημα που μου προκαλείται είναι το γέλιο. Γιατί, όντως, μας κάνουν πλάκα.
Ποιος μας κάνει πλάκα; Κυβερνούν οι ίδιοι που γέννησαν την κρίση. Οι ίδιοι και οι ίδιοι πολιτικοί που χρόνια τους ψηφίζουμε, εξακολουθούν να προσπαθούν να μας πείσουν για την ικανότητά τους να μας σώσουν. «Αναδομούνται» και παραμένουν υπουργοί, αυτοί που απέτυχαν να την διαχειριστούν. Αναφέρονται σε εθνικές πολιτικές επικαλούμενοι την «τρόικα». Αναστέλλουν καταβολές οφειλομένων και τις βαπτίζουν εξοικονομήσεις. Βάζουν φόρους και λένε πως κάποια στιγμή θα δικαιωθούμε. Καταχρεώνουν και τα δισέγγονα μας, αλλά τους αποδίδουν τιμές και βραβεύσεις οι δανειστές μας. Επιβάλλουν συμμετοχή στην αγορά φαρμάκων των καρκινοπαθών και αγοράζουν υποβρύχια. Κατηγορούνται μεταξύ τους και εν συνεχεία δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνεργαστούν για να συγκυβερνήσουν. Πολιτικοί, μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο.
Ποιος απ’ όλους αυτούς μας κάνει πρώτος πλάκα; Ίσως και όλοι μαζί. Μπορεί να αναρωτιέσαι, αγαπημένε μου, και εύλογα, αν όλοι εμείς είμαστε αμέτοχοι στη φάρσα που δεκαετίες παίζεται στη χώρα. Δεν συνεργήσαμε για να γίνουν όλα αυτά; Γιατί η ενόχληση μας «μαζί τα φάγαμε», «λαμόγια»; Θαρρώ η αληθής απάντηση είναι: Ναι πολλοί (ίσως οι περισσότεροι) συνεργήσαμε, με κάποιο τρόπο, σε όλα αυτά. Όμως η εξομοίωση όλων με όλους δεν είναι απλά άδικη είναι κυρίως επικίνδυνη. Γιατί τους όρους του παιχνιδιού δεν τους θέτουν οι ανίσχυροι πολλοί, αλλά οι λίγοι ισχυροί (της κάθε εξουσίας). Όλο αυτό μοιάζει με μια Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή που πήγε «άπατη» και αίφνης η εταιρεία παραγωγής, ο σκηνοθέτης, ο σεναριογράφος, οι δύο ηθοποιοί-αστέρες και η εταιρεία διανομής, κατηγορούν τους χιλιάδες κομπάρσους που συμμετείχαν στη ταινία (είτε για το μεροκάματο, είτε πιστεύοντας ότι μπορεί να γίνουν και οι ίδιοι, κάποια μέρα, αστέρες) για την οικονομική καταβαράθρωση και την καλλιτεχνική καταβύθιση ή για να το πω με άλλα λόγια, δεν έχω διαβάσει οπουδήποτε να κατηγορούνται οι ναύτες για το ναυάγιο του Τιτανικού, επειδή ήταν ζωτικής σημασίας η συμμετοχή τους στο ταξίδι.
Είναι αλήθεια ότι σα φυλή έχουμε αρκετά μεταλλαχθεί, τα τελευταία περίπου 30 χρόνια. Έχουμε όμως διατηρήσει στο DNA μας το χιούμορ. Κι αυτό είναι ένα πραγματικό πυρηνικό οπλοστάσιο. Προσδοκώ (σύντομα ελπίζω) τη μέρα που αντί να αναρωτιόμαστε: Ποιος μας κάνει πλάκα; Θα προτρέπουμε: Δε τους κάνουμε εμείς μια πλάκα, να δούνε τη γλύκα;
