Γέμισε τις προάλλες το ίντερνετ με φωτογραφίες και συνθήματα συμπαράστασης για τους ανάπηρους, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Το είπε, μιλώντας στο Ράδιο Ένα 102,5, ο Πρόεδρος του Συλλόγου «Ιππόκαμπος», Πέτρος Μπέλλος, ότι για όλους τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα, η μέρα εκείνη δεν είναι χαράς και γιορτής, αλλά αφορμή για να ακουστούν λίγο πιο δυνατά τα προβλήματα τους.
Δεν μπορώ παρά να μη συμφωνήσω μαζί του. Και απορώ γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτή η συγκεκριμένη γιορτή. Αφού η κοινωνία μας είναι τόσο όμορφα πλασμένη που δεν υπάρχουν άτομα με αναπηρία. Δεν υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες. Τι; Νομίζεις ότι σου κάνω πλάκα αγαπημένε μου; Μα, καθόλου. Μια ματιά ρίξε μόνο γύρω σου. Για δες, πόσες φορές ήσουν αυτόπτης μάρτυρας ενός παιδιού σε καροτσάκι που δεν μπορούσε να περάσει αφού η ράμπα ήταν αποκλεισμένη από αυτοκίνητα; Μπορεί εσύ ο ίδιος μάλιστα να είσαι αυτός που άφησες την μηχανή σου μια ωραία πρωία για να πας για καφεδάκι σε μια θέση όπου μπορούν να σταθμεύουν μόνο ΑΜΕΑ και δεν σου κάηκε καρφάκι.
Για δες, πόσα παιδιά μένουν κλειδωμένα στο σπίτι τους επειδή δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές για να τα φροντίσουν. Πόσα παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες, όπως μου αρέσει καλύτερα να τα αποκαλώ, δεν μπορούν να έχουν τη μόρφωση που θα έπρεπε; Είναι πραγματικά ντροπή να ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία. Και ντρέπομαι πιο πολύ για εμάς τους ίδιους. Που έχουμε την εντύπωση πως αν κάποιος είναι ανάπηρος παύει να είναι και άνθρωπος. Που κάποιοι εξακολουθούν να θεωρούν ότι πρέπει να κρύβουν τα παιδιά τους, με το φόβο τι θα πει ο κόσμος. Ποιος μας είπε ότι μπορούμε να τους αρνούμαστε το δικαίωμα που έχουν και εκείνοι στη ζωή; Δεν είναι αντικείμενα. Ψυχές είναι. Ο αδελφός, ο φίλος, ο πατέρας σου. Μπορεί να του λείπει ένα πόδι, ένα χέρι, να μην βλέπει, να έχει πρόβλημα ακοής, να έχει νοητική στέρηση.
Δεν παύει όμως να είναι άνθρωπος που έχει δικαίωμα να ζήσει. Να βγει έξω, να διασκεδάσει, να ταξιδέψει, να ψωνίσει, να φάει σε ένα όμορφο εστιατόριο, να μορφωθεί. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και ας δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό όλοι εμείς στα άτομα αυτά. Να μην τα αδικούμε. Να μην τα κρίνουμε. Όχι μόνο την ημέρα που είναι αφιερωμένη σε εκείνους, αλλά κάθε μέρα. Γιατί η ζωή δεν φέρεται σε όλους όμορφα. Γιατί άνθρωποι παλεύουν καθημερινά με τα θέματα της υγείας τους και δεν χρειάζονται όλους εμάς να τους δείχνουμε το δάχτυλο. Ας κάνουμε τη ζωή τους πιο εύκολη. Ας μην τους προβληματίζουμε κι άλλο. Ας δείχνουμε την ανθρωπιά μας. Τα άτομα με αναπηρία χρειάζονται την συμπαράστασή μας και ακόμη και αν δεν το λένε είναι σίγουρο ότι την αποζητούν. Ας μην γυρνάμε την πλάτη. Συμφωνείς;
