Αν κάτι μου λείπει από τη σημερινή μας κοινωνία, αγαπημένε μου αναγνώστη, είναι το γεγονός ότι έχουμε καταλήξει στο να ζούμε εντελώς αποστεωμένοι. Που πήγε ο ρομαντισμός μας; Αν αναρωτιέσαι και εσυ, όπως και εγώ, παύει να είναι μια απλή διαπίστωση, αλλά καταλήγει να αποτελεί γεγονός. Ζούμε κάτω από εξοντωτικούς ρυθμούς, αναζητάμε το έτοιμο, το γρήγορο, αυτό που δεν θα μας βάλει να τρέξουμε και πολύ για να το αποκτήσουμε. Το βλέπω καθημερινά, το βιώνω και εγώ. Αρκούμαστε σε σχέσεις επιφανειακές. Και μπορεί να πιστεύω ότι η κρίση μας έκανε και κάτι καλό, το γεγονός ότι μας έφερε λίγο πιο κοντά τον έναν στον άλλο, ωστόσο, κάπου πάλι λοξοδρομούμε, κάπου χάνουμε την ουσία, κάπου αναζητούμε σχέσεις τύπου «ταχυφαγείου», που ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω καταλάβει γιατί στο καλό τις επιλέγουμε εν τέλει.
Τις προάλλες, άκουγα δυο φίλους να συζητούν. Ο ένας διηγούταν στον άλλον πως κατάφερε μέσα σε λίγες ώρες να «ρίξει» μια κοπέλα που του άρεσε, την ίδια ώρα που το Σαββατοκύριακο έχει κανονίσει να πάει εκδρομή με κάποια άλλη. Και σκέφτομαι, τι τελικά είναι αυτό που φοβόμαστε με τις σχέσεις; Γιατί φοβόμαστε να δεσμευτούμε; Γιατί φοβόμαστε να δείξουμε στον απέναντί μας τον πραγματικό μας εαυτό, να του ανοιχτούμε; Αυτό δεν είναι το νόημα των σχέσεων; Να δίνουμε, να παίρνουμε, να μαθαίνουμε, να είμαστε ειλικρινής, πρώτα με τον εαυτό μας και μετά και με όλους τους υπόλοιπους; Και δεν είναι μόνο θέμα ερωτικό. Αναφέρομαι στις παντός είδους σχέσεις. Στις σχέσεις εκείνες που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επηρεάζονται από την οποιαδήποτε κρίση, πόσο μάλλον την οικονομική. Δεν μπορώ να φανταστώ δηλαδή ότι άνθρωποι έχουν χαθεί ο ένας από τον άλλον, λόγω των οικονομικών.
Αντιθέτως, η κρίση είναι εκείνη που θα πρέπει να μας φέρει πιο κοντά. Εκεί όπου κανένας δεν θα αισθάνεται μοναξιά, εκεί όπου η αλληλεγγύη και το νοιάξιμο θα θεωρούνται έννοιες δεδομένες. Ίσως αυτά που σου γράφω, αγαπημένε μου, να τα θεωρείς χαζά. Ίσως πάλι να είσαι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν χρειάζεσαι από κάποιον να σου πει ποιο είναι το σωστό, μη με παρεξηγείς όμως. Βλέπω ανθρώπους μόνους και πονάει η ψυχή μου. Βλέπω ανθρώπους κλεισμένους στα σπίτι τους, με μοναδική τους παρέα μια τηλεόραση που παίζει από πρωί μέχρι το βράδυ.
Βλέπω ανθρώπους αποξενωμένους. Και δεν θέλω να πιστέψω ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν. Μπορούμε, αν θέλουμε, να πετάξουμε από πάνω μας κάθετι εγωιστικό και να βρούμε και πάλι τον προσανατολισμό μας που μας θέλει κοντά στον συνάνθρωπο. Διαθέτουμε εκείνα τα «όπλα», πιστεύω, έτσι ώστε να υπερπηδήσουμε τα όποια εμπόδια μας κρατούν μακριά και να πλησιάσουμε ο ένας στον άλλον. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε και πάλι να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που θα στηρίζεται στην αλήθεια, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά.
Ας τολμήσουμε, αφού μπορούμε…
