Το άκουγα και δεν πίστευα στα αυτιά μου. Έλεγα, δεν μπορεί, κάτι λάθος άκουσα, κάπως λάθος το κατάλαβα, κάτι δεν μου έγινε κατανοητό. Γιατί πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι άκουγα συνάνθρωπο μου να λέει ότι καλά θα κάνουν να πάρουν τα σπίτια όσων χρωστούν. Δεν άκουγα ούτε τον Χαρδούβελη, ούτε τον Σαμαρά, ούτε τον Βενιζέλο, ούτε κανέναν τροικανό. Άκουγα έναν συνάνθρωπο μου να λέει, και να επιμένει μάλιστα στην άποψη του, ότι αφού χρωστάει, θα πρέπει να πεταχτεί και έξω από το σπίτι του, να διαλυθεί όλη η ζωή του, η οικογένεια του, να μην μπορέσει να ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι και έστω και αν έφτασε στο μηδέν να μην του δοθεί ένα κίνητρο για να μπορέσει να δημιουργήσει ξανά.
Μόνο ένας «βολεμένος», μόνο ένας που εχει λύσει το βιοποριστικό του θέμα θα μπορούσε να ήταν τόσο σκληρός και άτεγκτος, απέναντι σε εσένα, σε εμένα και σε οποιονδήποτε άλλο εν δυνάμει άστεγο.
Και για να το ξεκαθαρίσουμε. Δεν είναι όλοι ίδιοι αυτοί που χρωστούν. Άσε που δεν πιστεύω ότι κανείς θέλει να φτάσει ποτέ στο σημείο να χρεωστάει και να μην ξέρει πως θα τα ξεπληρώσει.
Οι περισσότεροι οφειλέτες είναι άνθρωποι από τον ιδιωτικό τομέα. Άνθρωποι που δεν είχαν την μεγάλη τύχη να μπουν στο δημόσιο, αλλά από τις οικονομίες ίσως της οικογενείας ή τις δικές τους, δανειζόμενοι, ξανά και ξανά, δημιούργησαν μια επιχείρηση, άνοιξαν ένα μαγαζί, προσέλαβαν κόσμο, δεν τους βγήκε στην πορεία, έπεσαν έξω, έχασαν τα λεφτά τους, τις περιούσιες τους και τώρα κινδυνεύουν να χάσουν και το μοναδικό ίσως πράγμα που τους ανήκει (θεωρητικά), το σπίτι τους. Και τι έρχεται και σου λέει ο άλλος; Να του το πάρουν και το σπίτι. Αυτή να είναι η τιμωρία του, επειδή απέτυχε και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις πληρωμές του σε εφορία, ΙΚΑ, τράπεζες και δεν ξέρω και εγώ που αλλού χρωστάει. Δεν ξέρω αν οι συγκεκριμένοι που πιστεύουν ότι οι χρεωμένοι θα πρέπει να χάσουν και τα σπίτια τους, έχουν αυτή την άποψη επειδή δεν έχουν νιώσει το «αγγούρι» στον πισινό τους, αν ήταν «βολεμένοι» γενικώς και ειδικώς, αλλά πραγματικά είναι για λύπηση. Ναι, τους λυπάμαι.
Γιατί ποτέ δεν μπήκαν στην διαδικασία να κάνουν κάτι δικό τους, να δημιουργήσουν, να νιώσουν πως είναι να έχεις μια δική σου επιχείρηση, απλά κοιτούσαν να βρουν μια δουλίτσα να βολευτούν και τώρα μιλάνε εκ του ασφαλούς. Αντιθέτως, χαίρομαι για αυτούς τους ανθρώπους που τόλμησαν, ακόμη και να δανειστούν υπέρογκα ποσά για να κάνουν πράξη το όνειρο τους, έστω και αν στο τέλος δεν τα κατάφεραν. Έστω και αν απέτυχαν. Έστω και αν τώρα ψάχνονται για να δουν πως θα φέρουν σε πέρας τα οικονομικά τους ανοίγματα, που τους είναι πραγματικά δύσκολο να ανταπεξέλθουν. Οι υπόλοιποι, οι μάγκες του καναπέ, εύχομαι ποτέ να μην νιώσουν τι είναι να σε βγάζει ο άλλος από το σπίτι σου με το έτσι θέλω, γιατί αν έρθει και μου κλαφτεί πραγματικά θα γυρίσω και θα του πω «Καλά να πάθεις»!
