Δεν μας έχει μείνει και τίποτα άλλο από το να ελπίζουμε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Ακόμη και όταν όλα πάνε στραβά, πάντα κάτι μέσα μας ελπίζει. Ελπίζει πως ακόμη και στις μέρες αυτές τις δύσκολες που βιώνουμε όλοι μας, κάτι θα γίνει, κάτι θα αλλάξει, κάποιος φως θα ξεπροβάλλει μέσα από το τόσο σκοτάδι που μας έχει περικυκλώσει. Ελπίζουμε, πως θα ξημερώσει μια μέρα που θα πεις «ναι, είμαι καλά» και θα το εννοείς, χωρίς να το λες από συνήθεια, όπως σήμερα. Ελπίζουμε, πως θα έρθει ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο στο οποίο το καλό θα πρυτανεύει.
Που η κακία θα έχει εξαλειφθεί. Που δεν θα υπάρχουν μίση. Που η προδοσία θα έχει εξαλειφθεί από λεξικό. Που η προσδοκία για μια καλύτερη ζωή θα μπορεί να παίρνει σάρκα και οστά. Ελπίζουμε, σε μια χώρα που θα ξαναβρεί και πάλι την αξιοπρέπεια της, με λιγότερα χρέη, με ανθρώπους που θα έχουν όλοι εργασία και χρήματα να γυρίσουν στις οικογένειες του. Ελπίζουμε, σε μια χώρα που θα υπάρχει δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Αναρωτιέμαι πολλές φορές που τα χάσαμε όλα αυτά; Πως κατρακυλήσαμε έτσι; Πως αφήσαμε να γίνει τέτοιο κακό; Γυρνάς ποτέ άραγε, αγαπημένε μου, λίγο πίσω στο παρελθόν; Τότε που ο κόσμος ήταν πιο όμορφος. Κι εμείς τι κάναμε γι αυτό; Τον αφήσαμε στην τύχη του. Τον ρημάξαμε. Οικονομική κρίση θες; Πολέμους; Προσφυγιά; Διχόνοια; Όλα τα καταφέραμε. Αλλά μέσα μου, δεν έχει πάψει να υπάρχει η ελπίδα. Δεν μπορεί να χάθηκαν όλα. Πολλές φορές απογοητεύομαι. Σκέφτομαι όμως ότι χωρίς προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αυτό χρειάζεσαι. Να ματώσουμε και να προσπαθήσουμε. Να βάλουμε ο καθένας τα δυνατά του.
Να αρχίζουμε να διεκδικούμε. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε σιωπηλοί. Ελπίζω, όσο αστείο κι αν σου ακούγεται αυτό. Και πιστεύω στην δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Υπάρχει. Το βλέπουμε κάθε φορά που είμαστε αναγκασμένοι να πέσουμε, αλλά βρίσκουμε το θάρρος και το θράσος και σηκωνόμαστε πάλι. Έχουμε μάθει να παλεύουμε και να κερδίζουμε. Έχουμε αξίες. Πιστεύουμε σε ιδανικά. Κρύβουμε μέσα μας ένα μεγαλείο ψυχής που πάντα κάποιος το προδίδει, κάποιος το τσαλαπατά, κάποιος το αγνοεί, κάποιος το αδικεί. Υπάρχει όμως. Και θα υπάρχει όσο είμαστε αλληλέγγυοι. Όσο βλέπουμε τη δυστυχία γύρω μας και δεν γυρίζουμε το κεφάλι, αλλά προσπαθούμε να βοηθήσουμε, να το αλλάξουμε , έστω και στο μικρότερο του βαθμό. Η αλλαγή είμαστε εμείς. Και θα πρέπει να πιστέψουμε πρώτα σ’ εμάς αν θέλουμε να τα καταφέρουμε. Μόνο έτσι θα βγούμε πάλι στο φως. Μόνο έτσι θα αλλάξουν όψη τα πράγματα γύρω μας. Μόνο έτσι θα καλυτερεύσουν. Να ελπίζεις, όπως κι εγώ. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα γίνει το θαύμα. Γιατί κι εγώ ελπίζω, κάντο κι εσύ.
