Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει, αγαπημένε μου, κάποιες φορές, αλλού να πατάς και αλλού να βρίσκεται. Να ξυπνάς μια μέρα και να νιώθεις τα πάντα γύρω σου να γυρίζουν και εσύ να σπρώχνεις στον εαυτό σου σε τέτοιο σημείο που να τον φτάνεις στα όρια. Και να κουράζεσαι. Γιατί προφανώς οι ώρες που δουλεύεις είναι τόσες πολλές που το σώμα σου έχει γίνει πλέον προέκταση της καρέκλας. Αλήθεια τώρα. Έχεις σκεφτεί πόσες ώρες δουλεύεις την ημέρα; Το ξέρεις, είμαι σίγουρη. Και αν δεν στο λέει κανείς άλλος, στο φωνάζει κάθε τόσο το σώμα σου. Θα μου πεις δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δεν βγαίνεις.
Και να σου να σπρώχνεις τον εαυτό σου να τα προλάβει όλα και στην ουσία να καταλήγει να μην ζει αυτό για το οποίο παλεύει; Για ποιο; Για μια ήρεμη και φυσιολογική ζωή. Με χρόνους δουλειάς που θα σου επιτρέπουν να κάνεις και άλλα πράγματα. Να δεις τους φίλους σου. Να κοιμάσαι αρκετά. Να έχεις χρόνο να πας για ένα φαγητό, χωρίς να κουβαλάς ταπεράκι στο γραφείο. Και για να έχουμε το καλό ερώτημα. Μήπως θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κατάφερες και έφυγες λίγο νωρίτερα από τη δουλειά; Πότε έκλεισες τον υπολογιστή και είπες ότι θα πας για καφέ, επειδή έχει λιακάδα έξω; Θα μου πεις έχουν περάσει χρόνια. Τα πράγματα ήρθαν έτσι και οι υποχρεώσεις καθημερινά μεγαλώνουν. Ναι, αγαπημένε μου, υποχρεώσεις. Που πρέπει να τις φέρεις όλες εις πέρας. Αλλά έχεις και όρια.
Που πολλές φορές τα ξεπερνάς. Ξέρω, ξέρω. Υπάρχουν οι προθεσμίες που τρέχεις να προλάβεις. Υπάρχουν πράγματα που μόνο εσύ μπορείς να φέρεις εις πέρας. Και έρχομαι εγώ να σου πω, τι νομίζεις ότι θα έχεις καταφέρει αν τελειώσεις μια δουλειά μια ώρα αρύτερα; Σταμάτα λίγο μωρέ. Περνάνε τα χρόνια. Δεν σου είπα να μη δουλέψεις. Κάντο. Αλλά σκέψου και εσένα. Πόσο νομίζεις ότι θα αντέξεις να κοιμάσαι τόσες λίγες ώρες; Για πόσο νομίζεις ότι θα σε ανεχτούν οι φίλοι σου, αν με το ζόρι βρίσκεις κενό μια φορά το μήνα για να τους δεις; Πότε θα αποδεχτείς εκείνες τι προσκλήσεις για ένα ταξίδι; Στο λέω, για να το ακούω και εγώ. Έτσι και συνεχίσουμε με αυτούς τους ρυθμούς, μας βλέπω μια μέρα να έχουμε απομείνει εμείς και έναν υπολογιστή στο χέρι για συντροφιά. Τι; Δεν το θέλεις αυτό; Δεν ονειρεύεσαι κάτι τέτοιο; Το ξέρω. Θέλεις να ζήσεις. Στο χέρι σου είναι. Διαχειρίσου καλύτερα το χρόνο σου. Σταμάτα λοιπόν να κυνηγάς μόνο χαρτιά, προθεσμίες , λογαριασμούς και υποχρεώσεις και ρίξε και ένα κυνηγητό και στη ζωή σου. Λίγες, αλλά ουσιαστικές στιγμές χρειαζόμαστε και όλα τα υπόλοιπα, ποιος ξέρει, ίσως να έρθουν και μόνα τους.
