Διάβασα έναν στίχο που πολύ με προβλημάτισε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Έλεγε, λοιπόν, πως αντέχεις, χωρίς να έχεις κάτι που αγαπάς και χωρίς ν’ αγαπάς αυτό που έχεις. Το σκέφτηκα από εδώ, το ξανά σκέφτηκα από εκεί και αναρωτιόμουν. Τι σημαίνει ότι μπορεί να μην αγαπώ αυτό που έχω; Και γιατί μπορεί να μην έχω κάτι που αγαπώ;
Τι μπορεί να μπει εμπόδιο για να μην το έχω δηλαδή; Θα μου πεις, όταν μπεις στη διαδικασία να συμβιβαστείς, αυτό μπορεί να συμβεί. Και στην εποχή που ζούμε, που όλα γύρω μας είναι ρευστά, κάποια στιγμή θα συμβεί κι αυτό. Και έχουμε μπει στη διαδικασία του συμβιβασμού πολλά χρόνια τώρα. Συμβιβαζόμαστε με τα ελάχιστα, με αυτά που μας βολεύουν, με αυτά που νομίζουμε ότι μας προσφέρουν μια κάποια σιγουριά. Συμβιβαζόμαστε γιατί φοβόμαστε να πάρουμε τα ρίσκα μας, πόσο φοβητσιάρηδες είμαστε τώρα το καταλαβαίνω κι εγώ. Δεν βγάζω την ουρά μου απ΄έξω. Κι εγώ φοβάμαι, και ο διπλανός μου, και ο φίλος μου που τα συζητάμε και όλα στα ίδια καταλήγουμε. Πως έτσι μάθαμε. Από μικρά παιδιά ακόμη.
Διδαχτήκαμε με να κοπιάζουμε για την βόλεψη μας, χωρίς να μπαίνουμε στη διαδικασία να ρισκάρουμε. Χαζομάρες, τώρα που το συνειδητοποιώ. Πολύ απλά γιατί κανείς δεν μας είπε πως για να νιώσεις την αγάπη στο απόλυτο πρέπει να κοπιάσεις γι αυτήν, να προσπαθήσεις, να την εκτιμήσεις για να την αποκτήσεις. Και αυτό συμβαίνει όχι μόνο με την αγάπη, αλλά και για όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μας. Θες με τα θέματα της δουλειάς; Θες με τις φιλίες; Θες με την υγεία μας; Θες με την καλοπέραση μας; Όλα αποκτώνται με κόπο. Ο αγώνας πρέπει να είναι καθημερινός. Να σηκώνεις μανίκια και να παλεύεις για ότι πιστεύεις ότι μπορεί να σε φέρει πιο κοντά στην ευτυχία. Πιο κοντά στους στόχους σου. Τα δικά σου θέλω. Σημασία δεν έχει καθόλου, αγαπημένε μου, τι λένε ή τι πιστεύουν οι άλλοι γύρω σου.
Σημασία έχει να νιώθεις εσύ γεμάτος, να μην νιώθεις άδειος. Να είσαι πλήρης με ότι και αν καταπιάνεσαι, κι ακόμη κι αν η τσέπη σου κουδουνίζει από τα πολλά κέρματα, να νιώθεις τρισευτυχισμένος ξέροντας ότι γυρνώντας στο σπίτι σε περιμένει η γλυκιά αγκαλιά των παιδιών σου. Και πως το βράδυ θα αφεθείς στην αγκαλιά του Μορφέα, έχοντας ήσυχη την συνείδηση σου και στα όνειρα σου θα δεις τον επόμενο στόχο σου, που θα τον βάλεις μπρος αμέσως μόλις ξυπνήσεις. Και να θυμάσαι (και να το θυμάμαι κι εγώ) πως ευτυχισμένοι θα γίνουμε μόνο όταν επιλέξουμε να μας συμβεί. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι μέχρι σήμερα δεν τα έχουμε πάει και τόσο άσχημα και είμαστε τυχεροί με όσα έχουμε. Τουλάχιστον όσα πετύχαμε τα φτιάξαμε με τα χέρια μας και με την καρδιά μας. Και αυτό ίσως είναι το σημαντικότερο όλων.
