Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε. Από εκεί που ήμασταν στην εφηβεία και νομίζαμε πως ο κόσμος μας ανήκει, ξυπνήσαμε ένα πρωί, κοιταχτήκαμε στον καθρέφτη κι ήρθαμε αντιμέτωποι με τον χρόνο. Τον χρόνο που νομίζαμε πως θα ήταν πάντα με το μέρος μας, που νιώθαμε πως δεν μπορεί να μας αγγίξει, λες κι ήμασταν στο απυρόβλητο ή είχαμε κάνει κάποια συμφωνία μαζί του πως θα μείνουμε για πάντα νέοι. Ξεχάσαμε τα καμπανάκια που χτυπούσαν στην αλλαγή κάθε δεκαετίας και λέγαμε στον εαυτό μας πως έχουμε καιρό ακόμα.
Ή μάλλον αδιαφορήσαμε. Όλα γύρω μας άλλαζαν μα εμείς προχωρούσαμε με ρυθμούς χελώνας, ενώ ο χρόνος συνέχιζε να προσπερνά με ταχύτητα φωτός. Όταν ήμασταν μικροί ξοδεύαμε άπειρο χρόνο προσπαθώντας να καταλάβουμε, να δικαιολογήσουμε και να εξηγήσουμε ανθρώπινες συμπεριφορές ενώ την ίδια στιγμή χάναμε την ουσία των πραγμάτων. Χαλάσαμε φιλίες γιατί δεν μας έμαθε κανείς πως οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα που μπορείς να χρησιμοποιείς όποτε βολεύει εσένα κι ύστερα να τους πετάς στα σκουπίδια.
Φορτωθήκαμε στις πλάτες μας τα λάθη, τα πρέπει και τα θέλω των γονιών μας και δε σκεφτήκαμε να αφήσουμε λίγο χώρο για τα δικά μας. Έτσι το φορτίο ολοένα μεγάλωνε, γινόταν βαρύτερο και μας έπνιγε. Θεωρήσαμε πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε όλα αυτά που κουβαλούσαμε ήταν να κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια μας αλλά δε σκεφτήκαμε πως έτσι δε θα γινόμασταν καλύτεροι από εκείνους μα θα συνεχίζαμε το δικό τους καταστροφικό έργο. Υπερτιμήσαμε τις δυνάμεις μας κι υποτιμήσαμε τη δύναμη των άλλων. Πόσο λάθος κάναμε; Πόσο έξω πέσαμε; Έπρεπε να φτάσουμε στη μέση του ταξιδιού μας για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Ότι δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια και ότι ένα τόσο μεγάλο ταξίδι είναι πολύ κουραστικό όταν το κάνεις μόνος σου. Αν δεν σου έμαθαν να αγαπάς, να νοιάζεσαι και να μοιράζεσαι, θα έπρεπε να το έχεις μάθει μόνος σου.
Ακόμη και τώρα που έφτασες στη μέση του ταξιδιού σου δεν είναι αργά. Ποτέ δε θα είναι αργά για να μάθεις να αγαπάς, να δίνεσαι και να δένεσαι με τους ανθρώπους που εσύ έχεις επιλέξει. Μπορεί να γκριζάρισες λίγο ή πολύ, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορείς να σηκώσεις τα πανιά και να αλλάξεις ρότα. Ακόμη και τώρα έχεις τη δυνατότητα να νιώσεις όλα αυτά που τόσα χρόνια απέφευγες και πίστευες πως δεν είχες ανάγκη, αρκεί να μη κρύβεσαι άλλο πίσω από ανόητες δικαιολογίες. Βγες μπροστά για μια φορά στις επιθυμίες σου και διεκδίκησε τα θέλω σου, άσε τον εαυτό σου ελεύθερο να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Να πονέσει αν χρειαστεί. Να χαρεί. Να ευτυχήσει, να κλάψει και να γελάσει. Αυτή είναι όλη η ουσία κι άσε τους άλλους να κρύβονται πίσω από καλοστημένες βιτρίνες.
