Τι κακό και αυτό, ότι έντυπο να πέφτει στα χέρια μου να πρέπει να το διαβάσω. Είτε πρόκειται για περιοδικό που αφορά οδοντιάτρους, είτε συνταγή για ντολμαδάκια, είτε κουτσομπολίστικο περιοδικό, θα το ξεψαχνίσω. Άλλη μια καλή συνήθεια που πήρα από τον πατέρα μου.
Τι το ήθελα, αγαπημένε μου αναγνώστη, να διαβάσω για τα ποσά που έδωσαν κάποιοι για να πάνε στη Μύκονο για να ακούσουν τη Βίσση και την Κοντσίτα να ξεσαλώνουν; Τρελάθηκα! Μέχρι 400 ευρώ έδωσαν ορισμένοι, μόνο για να μπουν στο κέντρο, φαντάζομαι άλλα τόσα για να πιουν. Δεν έχω τίποτα ούτε με τη Βίσση, ούτε με τη Μύκονο, ούτε με την ζωή που ορισμένοι έχουν επιλέξει να κάνουν. Ο καθένας όπως του αρέσει και κατά πόσο βαστάει η τσέπη του. Με την υπερβολή όμως ένα θεματάκι το έχω.
Ειδικά όταν καταλαβαίνω ότι κάποιοι με κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μου, όταν όλο το χειμώνα σε συνεντεύξεις τους δήλωσαν πόσο αγανακτισμένοι ήταν, πόσο δύσκολα περνάνε, πως τα φέρνουν δύσκολα πέρα οικονομικά και τους βλέπω με φανταχτερά φορέματα, πίνοντας σαμπάνιες να μου αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν έχουν πρόβλημα οικονομικό, αλλά να μου το δείχνουν μέσα στη μούρη όσο πιο προκλητικά μπορούν. Την ώρα που εσύ πηγαίνεις στο σούπερ μάρκετ με λίστα, γράφοντας τα απολύτως απαραίτητα για να αγοράσεις, γάλα, ζάχαρη και καφέ, στα ιλουστρασιόν περιοδικά μοστράρουν την χλιδάτη ζωή τους. Ηλιοκαμένες κυρίες της καλής κοινωνίας, νεαρά κορίτσια πάνω σε τραπέζια να πίνουν από το μπουκάλι την σαμπάνια, έχοντας προφανώς μόνον ακουστά για την οικονομική κρίση, κάτι που αφορά κάποιους άλλους και όχι τους ίδιους. Την ώρα που εσύ κοιτάς τον λογαριασμό της ΔΕΗ και δεν ξέρεις από πού να κόψεις για να μπορέσεις να τον πληρώσεις, ωραίοι άντρες με ανοιγμένα πουκάμισα και ξυρισμένα στέρνα, στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης από τις παραλίες της Μυκόνου, σε όλους εμάς που φέτος διακοπές «γιοκ».
Θα μου πεις, τι σε νοιάζει εσένα που εκείνοι καλοπερνούν; Μήπως ζηλεύεις; Όχι. Απλά σκέφτομαι, αγαπημένε μου, ποια είναι εκείνη η γραμμή που χωρίζει την καλοπέραση από την επιδειξιομανία. Μπορεί να υπάρξει ισορροπία; Και τελικά που μπορεί να κρύβεται η ευτυχία; Στη χωριάτικη ή την αστακομακαρονάδα; Στο ανθρακούχο νερό ή τη σαμπάνια; Το δωμάτιο σε μια πανσιόν ή στο πολυτελές ξενοδοχείο; Στα ψηλοτάκουνα ή τις σαγιονάρες που σέρνονται, πρωί -βράδυ στα σοκάκια; Ο καθένας ας απαντήσει μόνος του. Πάντως κακό πράγμα να προσπαθείς να δείξεις κάτι που δεν είσαι. Μακάρι να ήξεραν όλοι αυτοί που παρελαύνουν από μπροστά μας σε τηλεοράσεις και περιοδικά, όπως και όλοι μας δηλαδή, πως το να είναι κανείς στην επιφάνεια δεν τον κάνει ταυτόχρονα και επιφανή. Ίσως μόνο επιφανειακό…
