Μελαγχολώ όταν αντικρίζω ζευγάρια που δεν λένε τίποτα μεταξύ τους. Εκείνος την εφημερίδα, αυτή το περιοδικό, ίσα που κοιτιούνται καμιά φορά, απλά για να διαπιστώσουν ότι δεν εξακολουθεί να κάθεται δίπλα του. Πολλές έχω αναρωτηθεί γιατί τα ζευγάρια αυτά συνεχίζουν να είναι μαζί. Το να μην έχεις να μοιραστείς μια κουβέντα με τον άνθρωπο σου είναι στενάχωρο. Το να έχεις πάψει να περνάς καλά με τον άνθρωπο που επέλεξες για σύντροφο σου, ακόμη περισσότερο.
Το να έχεις συμβιβαστεί με πράγματα και καταστάσεις δεν ξέρω αν οδηγεί πουθενά τελικά. Να, τις προάλλες στην καφετέρια για παράδειγμα, δεν μπορούσα να μην κοιτάξω το ζευγάρι, γύρω στα 50, που ο κύριος μόνο την πλάτη δεν είχε γυρίσει στην γυναίκα του, απορροφημένος τόσο από αυτό που κοιτούσε στο τάμπλετ του. Τσατίστηκα τόσο πολύ μαζί του, αλλά και με εκείνη περισσότερο που φαινόταν να μην την ενοχλεί. Και σκέφτομαι, αγαπημένε μου, πώς καταλήγουν έτσι τα αισθήματα; Πόσο αδειάζουν οι σχέσεις; Πόσο βάναυσα εξοικειώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους; Πώς παραδίνονται σε άνυδρες ζωές… Γάμοι που μοιάζουν με ιερές αγελάδες της Ινδίας. Που περπατούν στο δρόμο αφυδατωμένες. Τι σόι ιερές είναι αυτές οι αγελάδες; αναρωτιέμαι συχνά- πυκνά.
Πόσες φορές και εσύ έχεις συναντήσει στη καθημερινότητά σου εκείνα τα σιωπηλά ζευγάρια με τα μελαγχολικά μάτια…Που κοιτάνε γύρω αλλά δεν βλέπουν, που μιλάνε αλλά δεν ακούνε, που ζούνε μαζί αλλά δεν ζούνε, που συμμετέχουν αλλά λείπουν… Αμίλητα με μηχανικές κινήσεις ίσως και με προκάτ κουβέντες…Τώρα το καλοκαίρι είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα…Έτσι όπως ο εκτυφλωτικός ήλιος πέφτει σαν ανακριτικός φακός επάνω μας…Πώς να κρυφτείς από τον ήλιο του καλοκαιριού, από το φως των φεγγαριών;
Ποιά θάλασσα να ξεπλύνει την αμαρτία; Πώς καταλήγουν τα αισθήματα, πώς τα μακιγιάρουν οι άνθρωποι άτεχνα με λέξεις «φεύγει ο έρωτας κι έρχεται η αγάπη»… Ναι δεν λένε ψέματα! Έρχεται η αγάπη, ο σεβασμός, η συμπόνια, ο αλτρουισμός, καμιά φορά σκάει ξανά κεφαλάκι και ολίγον από έρωτας … Αλλά…Τέτοιες στιγμές καλοκαιριού, με ένα φεγγάρι πάνω από το κεφάλι μου…Αιωρείται μια συγκλονιστική φράση της Μερκούρη στην ατμόσφαιρα «κάνε με ότι θες αλλά να ’ναι πολύ!»…Και νιώθω ότι ισούται με θάνατο το να μην έχεις άνθρωπο να το αφιερώσεις…
