Περπατώ στο δρόμο, έξω από ένα μεγάλο κατάστημα σκουπιδιών , δίπλα ακριβώς στους κάδους των σκουπιδιών. Δεν το είχα προσέξει και πίσω από τον έναν κάδο ξεπρόβαλε και με τρόμαξε, ένα κεφαλάκι. Τρόμαξα από τον φόβο μου μέχρι που είδα ότι ήταν το κεφάλι ενός παιδιού, ηλικίας 5 το πολύ 6 ετών. Και ντράπηκα, γιατί έτρωγε κατάχαμα κάτι από τα σκουπίδια. Σκουπίδια, που κανείς μας δεν τα ξεδιαλέγει, με αποτέλεσμα τα χαρτιά της τουαλέτας να αναμειγνύονται με τα αποφάγια του ψυγείου μας και να καταλήγουν σε κάποια παιδικά στομάχια. Αλλά η ντροπή μου δεν σταμάτησε εκεί, γιατί το παιδικό κεφάλι ακολούθησαν και άλλα παιδικά κεφάλια για την ακρίβεια δυο , που κρύβονταν πίσω από τους άλλους κάδους και έτρωγαν κάτι άλλο. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω όλο αυτό, φάνηκε από τη γωνία η μητέρα τους και επειδή ντράπηκα ακόμη περισσότερο, άνοιξα το βήμα μου.
Όταν έφτασα στην επόμενη γωνία, ασυναίσθητα, γύρισα το κεφάλι μου πάλι προς τα πίσω, παρακολουθώντας την εξής σκηνή: «η μάνα ψάχνει στα σκουπίδια, βρίσκει κάτι και το πετάει στον αέρα στο ένα του παιδί. Αυτό χαρούμενο χοροπηδάει και τα άλλα δυο γύρω του φωνάζουν γιατί θέλουν και αυτά φαγητό». Από πού; Από τα σκουπίδια…
Αναρωτιέμαι από εδώ και πέρα, με τη νέα κυβέρνηση, αν θα αλλάξει κάτι, αλλά και τι θα κάνει ο καθένας από εμάς, που αποδεδειγμένα, πολλές φορές, είναι κρυμμένος στον μικρόκοσμό του.
Χιλιάδες ευρώ δαπανώνται για βλακείες και χαζομάρες, όταν τα παιδιά πεινάνε και λιποθυμάνε από την αρρώστια και την πείνα. Εκατοντάδες ευρώ δαπανάς εσύ κι εγώ για να ζήσουμε τη ζωούλα μας, όταν κάποιος δίπλα μας υποφέρει στ’ αλήθεια.
Ντρέπομαι γιατί όλο αυτό το είδα, όταν σκεφτόμουν ότι δεν μου φτάνουν τα λεφτά μου για το τάδε ή το δείνα έξοδο της , ας τα λέμε, τακτοποιημένης ζωής μου. Ντρέπομαι που τώρα θυμήθηκα να γίνω άνθρωπος, και δεν το έχω θυμηθεί ήδη να είμαι, ώστε να έχω φωνάξει και διαμαρτυρηθεί εκεί που πρέπει, να έχω προσφέρει κάπου, εκτός από τον εαυτό μου, για να μην ξαναδώ παιδιά να τρώνε από τα σκουπίδια και να χαίρονται. Ντρέπομαι που περιμένω μόνο από την πολιτεία να βάλει το χεράκι της και να σώσει καταστάσεις.
Ντρέπομαι που έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να σηκώσω τη φωνή μου, γι αυτά τα παιδιά και για άλλες τόσες περιπτώσεις συμπολιτών μου και να πάω στην κάλπη για να δείξω ότι η ψήφος μου έχει δύναμη που δεν αφορά μόνο εμένα, αλλά και όλους εκείνους τους «αδύναμους» που φωνάζουν «βοήθεια, δεν αντέχουμε άλλο». Η αλήθεια είναι μία, αγαπημένε μου αναγνώστη. Ποσώς με ενδιαφέρει κάθε πότε θα γίνει η αποκομιδή των σκουπιδιών και κάθε πόσο θα καθαρίζεται μπροστά από το σπίτι μου ο δρόμος. Αρκεί να μην δω ποτέ ξανά στα μάτια μου ένα παιδί «βουτηγμένο» μέσα σε ένα κάδο, μήπως και έτσι πάψω για λίγο να ντρέπομαι.
