Χθες ψάχνοντας κάποιες φωτογραφίες στο ίντερνετ, έπεσα πάνω σε ένα αφιέρωμα, ξένου περιοδικού, ταξιδιωτικού περιεχομένου που αφορούσε στην Ελλάδα. Την Ελλάδα, έτσι όπως όλοι μας την έχουμε στο μυαλό μας. Λαμπερή, όμορφη, με θαυμάσιες τοποθεσίες, με επιλογές για όλα τα γούστα, με ανθρώπους φιλόξενους. Μια χώρα, που παρά τα όσα άσχημα βιώνει τα τελευταία χρόνια, που ταλαιπωρήθηκε από πολιτικές πρακτικές, δεν έχει χάσει καθόλου από την αίγλη της. Εξακολουθεί και παραμένει μια χώρα με ατελείωτες ομορφιές, με υπέροχα νησιά, με έναν ήλιο και μια ζεστασιά που ζηλεύει όλος ο κόσμος.
Αλλά και άνθρωποι της. Που παρά τα όσα άσχημα βιώνουν, παρά τις κακουχίες, τις δυσκολίες της καθημερινότητας, εξακολουθούν να παραμένουν ευγενείς. Να μην έχουν ξεχάσει τους καλούς τους τρόπους, να συνεχίζουν να κάνουν γνωστές τις λέξεις από άκρη σε άκρη, όπως «ευχαριστώ», «παρακαλώ». Εξακολουθούν να χαρίζουν χαμόγελα, να προσφέρουν την βοήθεια τους όποτε και όπου χρειαστεί.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτό που βίωσα τις προάλλες. Μια ηλικιωμένη κυρία, περιμένοντας ώρα στην ουρά μέχρι να έρθει η ώρα της να εξυπηρετηθεί. Στο γκισέ, η υπάλληλος της μίλησε τόσο απότομα, όταν η ηλικιωμένη κυρία της είπε ότι δεν έβλεπε να συμπληρώσει μια δήλωση, δεν είχε μαζί και τα γυαλιά της βλέπεις. «Είναι δική σας δουλειά» της είπε, και ευτυχώς που εκείνη τη στιγμή φιλοτιμήθηκε ένας κύριος να την βοηθήσει. Χίλια ευχαριστώ και της ευχή της έδωσε η κυρία και εγώ σκέφτομαι αν θα άρεσε στη συγκεκριμένη υπάλληλο, να φτάσει σε τέτοια ηλικία, ανήμπορη, και δεν θα βρίσκεται κανείς να την βοηθήσει. Γιατί σε όσους δεν το γνωρίζουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, ας υπενθυμίσουμε την φράση «Εκεί που ήμουν ήσουν και εκεί που είμαι θα έρθεις». Αυτό ισχύει και για όσους κρίνουν, επικρίνουν, σχολιάζουν τις ζωές των άλλων. Και στην κρίση το έχουμε ζήσει κατά κόρον αυτό. Δεν περνά καθόλου από το μυαλό μας, ότι αυτό που παθαίνει σήμερα ο διπλανός μας, αύριο μπορεί να έρθει στην πόρτα μας. Προσπερνάμε ηλικιωμένους, τους αφήνουμε στην τύχη τους, και ξεχνάμε ότι αύριο θα είμαστε και εμείς στη θέση τους, που θα στεναχωριόμαστε που θα είμαστε παραγκωνισμένοι.
Θα μου πεις τώρα, αγαπημένε μου αναγνώστη, που κολλάνε όλα αυτά που σου γράφω. Και όμως. Το ότι η Ελλάδα είναι η πιο όμορφη χώρα στον κόσμο, το γεγονός ότι ο άνθρωπος φαίνεται από την συμπεριφορά του , αλλά και το ότι αυτό που κοροϊδεύουμε, στο τέλος το «λουζόμαστε» είναι τρία μόνο από τα εκείνα τα πράγματα γνωρίζουμε ή θα πρέπει να μαθαίνουμε από μικρή ηλικία. Γιατί μέσα τους κρύβουν αλήθεια. Και σοφία. Συστατικά που θα πρέπει να τα διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού.
