Χθες, ξύπνησα με φοβερό πονοκέφαλο. Και νεύρα. Πολλά νεύρα. Έτσι, χωρίς να συμβαίνει κάτι. Σε σημείο που να μην μπορώ να ακούω οποιαδήποτε άλλη φωνή ή τηλέφωνο να χτυπάει. Προσπαθούσα να σκεφτώ, μήπως το προηγούμενο βράδυ είχα δει κάποιο άσχημο όνειρο. Δεν θυμόμουν. Σκέφτηκα, μήπως τελικά έφταιγαν τα «φεγγάρια» που με επηρέασαν αρνητικά, αλλά και πάλι…Το θέμα όμως είναι ότι άρχισαν να με πειράζουν όλα. Από τον παραμικρό θόρυβο, τον καιρό που από τον ήλιο το πάει στη βροχή, τα προσωπικά θέματα, το φαγητό, τη γειτόνισσα και πάει λέγοντας. Και ένιωσα καλά, όταν σκέφτηκα πως πέρα από μια άσχημη στιγμή, που λογικό είναι ο καθένας από εμάς να περνά στην καθημερινότητα του, υπάρχει και η περίπτωση ανθρώπων που το έχουν σε μόνιμη βάση να παραπονιούνται συνεχώς. Για το καθετί.
Σαν να γεννήθηκαν μανουριασμένοι. Που με το που θα ξυπνούν, θα αρχίζουν να βρίζουν, να μιρλιάζουν, να μοιρολατρούν, να μιζεριάζουν. Θα μου πεις, ο καθένας είναι υπεύθυνος για την ποιότητα της ζωής του. Τι με κόφτει εμένα, για παράδειγμα, αν ο άλλος ζει συνεχώς παραπονούμενος.
Με νοιάζει, πρώτον γιατί πολλές φορές ανήκω και εγώ στη συγκεκριμένη κατηγορία, δεύτερον μπορεί να μας περιτριγυρίζουν ορισμένοι από αυτούς. Και που θέλω να το καταλήξω; Αφήνουμε, πολλές φορές, ανούσια πράγματα και καταστάσεις να μας επηρεάζουν σε τέτοιο βαθμό που να «πέφτουμε». Αφήνουμε ανθρώπινες συμπεριφορές να μας φέρνουν σε δύσκολη θέση, να μας θυμώνουν, ενώ γνωρίζουμε εξ αρχής πως δεν πρέπει να αφήνουμε κανέναν και τίποτα να μας χαλάνε τη διάθεση.
Και που καταλήγει όλο αυτό; Να χάνουμε την ουσία. Και εντάξει, η ουσία για τον καθένα μπορεί να είναι διαφορετική, αλλά η κατάληξη παραμένει η ίδια για όλους. Να αφήνουμε το χρόνο να κυλά, να σπαταλάμε ώρες και χρόνο σκεπτόμενοι καταστάσεις που σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να μας απασχολούν, πολλές φορές αναπολώντας το παρελθόν, λέγοντας «αχ, και να μπορούσα να γυρίσω λίγο πίσω το χρόνο». Στο έχω ξαναγράψει, και το ξαναγράφω, η ουσία είναι να μην αφήσουμε τη ζωή να περάσει αδιάφορα μέσα από τα χέρια μας. Γιατί όπως και να χει, αν όχι όλες, τότε τις περισσότερες φορές, εμείς είμαστε εκείνοι που την ορίζουμε. Ίσως όλα αυτά να ακούγονται σε κάποιους σαν χιλιοειπωμένες σαχλαμάρες που δύσκολα εφαρμόζονται στην πράξη, αλλά όσοι πραγματικά προσπάθησαν, βγήκαν κερδισμένοι. Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν φιλοσοφήσει τη ζωή τους και ξέρουν να τη ζήσουν στο έπακρο, που χαίρονται με την ψυχή τους τις απλές, καθημερινές, όμορφες στιγμές.
Από μια τυχαία συνάντηση με έναν παλιό φίλο, μέχρι ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα .Που δεν πελαγώνουν στην πρώτη δυσκολία, αλλά αντιθέτως, την αντιμετωπίζουν με δύναμη και αισιοδοξία γιατί γνωρίζουν πως και η χαρά και ο πόνος έχουν εξίσου θέση στη ζωή, ανθρώπους που προσπαθούν στον παραλογισμό που βλέπουν γύρω τους να αντιτάξουν τη λογική και στην απελπισία αναζητούν την ελπίδα, ανθρώπους που δεν αφήνουν καμία μέρα να πάει χαμένη και που κάθε πρωί ξυπνάνε με έναν σκοπό. Και όταν η νύχτα πέσει και τα φώτα σβήσουν, κάνουν το δικό τους ημερήσιο απολογισμό. Ανθρώπους που δε διστάζουν να πάρουν τα ρίσκα τους και να αψηφήσουν κάθε κίνδυνο προκειμένου να υλοποιήσουν τα όνειρα τους. Και όταν πια τα κατακτήσουν, δεν επαναπαύονται, αλλά θέτουν κι άλλους, πιο υψηλούς στόχους. Ανθρώπους που βοηθούν άλλους συνανθρώπους τους χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα και κυρίως, χωρίς να διατυμπανίζουν την προσφορά τους.
Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκω. Το μόνο σίγουρο όμως, είναι ότι έχω την καλή θέληση, έστω και αν πολλές φορές δεν το καταφέρνω, να θέλω να εκμεταλλευτώ την κάθε μέρα ξεχωριστά…
