Ένας ηλικιωμένος, κάθεται στο παγκάκι, έχει ανοίξει την εφημερίδα και διαβάζει. Μπορώ να διακρίνω τον τίτλο του πρωτοσέλιδου, που γράφει, τι πρωτότυπο, ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε πρόθυρα κατάρρευσης. Ήθελα να πάω κοντά του, να κάτσω δίπλα του και να τον ρωτήσω τι πιστεύει ο ίδιος.
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη σκέψη μου, πετάει κάτω την εφημερίδα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, την ίδια στιγμή μου περνούν από δίπλα μου δυο νέα παιδιά που παρατηρούν την κίνηση του παππού που κοιτά την πεταμένη εφημερίδα, σαν κάποιος άλλος και όχι ο ίδιος να την είχε ρίξει κάτω, και λένε «Καλά, θα μας τρελάνει ο παππούς; Γιατί την πέταξε κάτω; Αυτοί είναι που λένε ότι πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά από μικρά να μην κάνουν σκουπίδια και να κρατούν την πόλη καθαρή;».
Πόσο δίκιο είχαν. Και η σκέψη τους αυτή, που μόνο αλήθεια κρύβει, μου δίνει να καταλάβω το εξής απλό πράγμα. Ότι οι παλαιότερες γενιές, είχαν αναλωθεί περισσότερο στα υλικά πράγματα. Πως θα βγάλουμε πιο πολλά λεφτά, πως θα αποκτήσουμε σπίτια, τι θα είναι εκείνο που θα μας προσφέρει οικονομική άνεση και είχαν ξεχάσει τα απλά, όπως το να διδάξουν στα παιδιά τους τι σημαίνει να μην πετάς τα σκουπίδια κάτω, να προσέχεις την πόλη σου, να την φροντίζεις.
Και βλέπω και τα νέα παιδιά, που πραγματικά όχι μόνο είναι ευαισθητοποιημένα σε θέματα που τους αφορούν, αλλά έχουν πάρει και τέτοια παιδεία από τους γονείς τους, που πραγματικά χαίρομαι που διαψεύδουν όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η σημερινή νεολαία έχει τα μυαλά πάνω από το κεφάλι. Πόσο άδικο έχουν. Πολύ απλά γιατί σήμερα τα παιδιά είναι μορφωμένα, έχουν μεγαλώσει με αξίες, και υπάρχουν και από πίσω τους οι γονείς που επενδύουν στα παιδιά τους, έτσι ώστε εκείνα να πιάσουν τη ζωή από τα μαλλιά και να καταφέρουν να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα. Τι και αν το έδαφος εδώ δεν είναι τόσο πρόσφορο, οι νέοι ψάχνονται, και μέσα από την διαφορετικότητα τους καταφέρνουν να βγάζουν άκρη, όταν οι μεγαλύτεροι μπορούν να πνιγούν σε μια κουταλιά νερό. Ο Κώστας δηλώνει σκηνοθέτης και έχει σαν όνειρο να γυρίσει όλο τον κόσμο κινηματογραφώντας την πρώτη του ταινία.
Η Μαρία προετοιμάζεται για να δώσει Πανελλήνιες και θέλει να γίνει παιδίατρος. Ο Νίκος σπουδάζει, ενώ ταυτόχρονα δουλεύει σε μπαρ για να μην επιβαρύνει τους γονείς του οικονομικά. Ο Ντίνος λατρεύει τη μουσική και γύρισε όλο το καλοκαίρι την Ελλάδα για να μοιραστεί μαζί με το κοινό τις νότες του, ενώ σε λίγο καιρό θα μπει στο στούντιο να ηχογραφήσει το πρώτο του cd. Και η λίστα με τα παιδιά που δεν το βάζουν κάτω είναι ατελείωτη και όσο δεν θα έχει τελειωμό, εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι πως μόνο με κατάρρευση δεν απειλείται η Ελλάδα, όσο υπάρχουν νέοι άνθρωποι που θα παλεύουν για το όνειρο τους!
