Δεν ξέρω κατά πόσο παρατηρείς τους γύρω σου, αγαπημένε μου αναγνώστη. Εγώ πάντως το κάνω. Και τελευταία, όλο και περισσότερο παρατηρώ θλιμμένα και χαμένα βλέμματα. Που σε κοιτούν και ενώ θέλουν να σου μιλήσουν, νομίζω ότι κάτι τους κρατάει, επιλέγοντας να μείνουν στο δικό τους κόσμο. Το δικό τους. Μπορεί να βρίσκονται ανάμεσα σε δεκάδες συνανθρώπους της, στην παρέα τους, να είναι έξω και υποτίθεται να διασκεδάζουν, αλλά τους βλέπεις κάπου – κάπου να πέφτουν σε μελαγχολία. Το δείχνουν. Πνίγονται. Κάποιοι όλο αυτό το ονομάζουν κατάθλιψη.
Μια νόσος που ολοένα και χτυπά περισσότερο κόσμο. Δεν έχει ηλικία. Ούτε φύλο. Χτυπά αλύπητα και σκορπίζει τη θλίψη. Και βλέπεις ανθρώπους να είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους. Επιλέγουν να μένουν μόνοι τους, αποκομμένοι από τον περίγυρο τους , γιατί αισθάνονται περισσότερο άσχημα όταν είναι αναγκασμένοι να απαντούν σε ερωτήσεις του τύπου «μα τι έχεις», «δεν φαίνεσαι καλά», «που τρέχει ο λογισμός σου» και δεν έχουν να δώσουν κάποια απάντηση. Και έτσι κάνουν βουτιά στον κόσμο της μοναξιάς. Αν μιλήσεις μαζί τους και τους ρωτήσεις το τι έχουν, θα σου αρνηθούν τα πάντα. Μπούχτισαν από όλα και δεν έχουν όρεξη ούτε να συζητάνε. Μια ματιά όμως να τους ρίξεις καταλαβαίνεις.
Την μάνα που περάσανε τα χρόνια και μπήκε στην κλιμακτήριο, την φίλη που πρόσφατα γέννησε, τον παλιό συμμαθητή που έμεινε άνεργος, τη συνάδελφο που χώρισε μετά από χρόνια γάμου, εσένα που έχασες πρόσφατα ένα προσφιλή σου πρόσωπο. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Η κατάθλιψη απασχολεί την κοινωνία μας περισσότερο παρά ποτέ, λόγω και της οικονομικής κρίσης και ανέχειας που βιώνουν ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά. Επαγγελματίες βάζουν λουκέτα στις επιχειρήσεις τους, εργοστάσιο κλείνουν, άνθρωποι μένουν στο δρόμο, χρωστάνε στις τράπεζες, βγαίνουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμό, μένουν στο δρόμο, είναι δυνατόν να μην επηρεαστούν; Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ανθρώπους θλιμμένους, μονάχους. Γι αυτό και δεν πρέπει να τους προσπερνάμε. Δεν μπορούμε πλέον να κλείνουμε τα μάτια, μιας και η κατάθλιψη έχει εξαπλωθεί πολύ. Κοίτα δίπλα σου. Αν λοιπόν υπάρχει στο περιβάλλον σου μια τέτοια περίπτωση, μη του γυρίσεις την πλάτη. Δείξε το ενδιαφέρον σου, μίλησε του χαλαρά, άφησε τον να σου ανοιχτεί, να σου πει αυτά που τον απασχολούν, χωρίς να τον πιέζεις, απλά να γνωρίζει ότι κάπου μπορεί να ανοίξει την καρδιά του, να βγάλει τα εσώψυχα του. Προσκάλεσε τον για μια βόλτα, προσπάθησε να τον κάνεις να γελάσει, το κυριότερο, κάτσε να τον ακούσεις με προσοχή. Γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να μένει μόνος στο σκοτάδι…
