Αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια… δύο λέξεις καθημερινές, αλλά ταυτοχρόνως τόσο μεστές σε νόημα. Καθημερινά ακούμε για πράξεις αλληλεγγύης από ανθρώπους που έχουν φουσκωτό πορτοφόλι και βλέπουμε τις φωτογραφίες τους να κορνιζάρουν τα εξώφυλλα των περιοδικών. Όχι, δεν φωνάζουν αυτοί τους δημοσιογράφους για να τους απαθανατίσουν αυτές τις ιδιαίτερες και «λεπτές» στιγμές. Κατά τύχη περνούν από το μέρος που βρίσκονται και έχοντας μαζί τους κάμερες και φωτογράφους, αποτυπώνουν τις κινήσεις τους.
Οι πλούσιοι αυτοί άνθρωποι φορούν τα επίσημα ενδύματά τους, κρεμούν στο λαιμό τους πολυελαίους και με τους κοθόρνους τους, δίνουν τα χρήματά τους σε κάποιους που τα έχουν ανάγκη.
Μια πράξη φιλανθρωπίας που χάνει το νόημά της. Επιτέλους, όχι άλλοι φιλάνθρωποι! Όχι άλλοι πλούσιοι «συγκινημένοι με το δράμα των πολιτών», όχι άλλοι «σταρ» με δάκρυα στα μάτια, όχι άλλες γυναίκες πολιτικών που παίρνουν πρωτοβουλίες για διοργάνωση απογευματινού τσάι με σκοπό να βρεθούν όλες μαζί, να βάλουν τα καλά τους, να πάνε κομμωτήριο και για νύχια και να βρεθούν για να μιλήσουν για το πόσο λυπημένες νιώθουν που υπάρχουν συνάνθρωποι που δεν έχουν ούτε ένα ευρώ για να πάρουν ένα καρβέλι ψωμί. Δεν αντέχεται τόση ευαισθησία, αγαπημένε μου αναγνώστη. Η υποκρισία της λύπης είναι το χειρότερο συναίσθημα. Οι συναυλίες «αλληλεγγύης» και οι «φιλανθρωπικές» δωρεές χάνουν το νόημά τους όταν έχουν απώτερο σκοπό τη δημοσιότητα. Η πραγματική αλληλεγγύη και ανιδιοτέλεια βρίσκεται στις αγνές ψυχές των παιδιών. Πρόσφατα ήμουν παρούσα σε ένα περιστατικό, που μου έδωσε το έναυσμα να γράψω το παρόν κείμενο. Έξω από έναν φούρνο βρίσκονται δυο νέοι. Ο ένας περιμένει να εξυπηρετηθεί, ο άλλος κάθεται σχεδόν κολλητά με το κεφάλι του στην τζαμαρία. «Πεινάς;» τον ρώτησε. «Ναι» αποκρίθηκε ο άλλος.
«Διάλεξε τι θέλεις να φας, κερνάω εγώ» του είπε. Πόσο απλή μπορεί να είναι η προσφορά, η βοήθεια και η συμπαράσταση και πόσο σιγά και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας συμβαίνει; Γιατί συμβαίνει, ευτυχώς ακόμα, αλλιώς θα είχαμε πιάσει από μια γωνιά στο δρόμο όλοι μας, είναι δεδομένο. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναφέρω τίποτα περισσότερο. Ας πάρουν οι χοντροπορτοφόλιδες, οι δήθεν ευαίσθητοι, οι «κλαίουσες» και όλοι εκείνοι που πιστεύουν πως δίνοντας ψίχουλα και διοργανώνοντας συναυλίες και εκδηλώσεις μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, ως παράδειγμα την αξιοπρέπεια και την ανιδιοτέλεια των παιδιών και ας αφήσουν την υποκριτική τους συμπεριφορά. Αλληλεγγύη, ανιδιοτέλεια και αξιοπρέπεια… τρεις λέξεις μεστές σε νόημα και περιεχόμενο. Πιο απλά δεν γίνεται…
