Αγαπημένε μου. Ίσως να είσαι και εσύ στην ίδια φάση με εμένα. Άυπνος και έτοιμος να κάψεις φλάτζα από τις χιλιάδες σκέψεις που κάνεις στο λεπτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγα όσα έχουν συμβεί σε λίγες μόνο ημέρες. Για την ακρίβεια δεν είναι απλά λίγα, είναι πρωτοφανή. Όσοι είστε στην «παρέα» μου τόσα χρόνια, ποτέ δεν έχω πάρει ο μέρος ενός κόμματος. Ενδιαφέρομαι μόνο για τον άνθρωπο. Αν με ρωτήσεις, θα σου περιγράψω την ιδανική, ευνομούμενη, αξιοκρατική κοινωνία, που δίνει ευκαιρίες. Μια κοινωνία με σεβασμό προς όλους τους ανθρώπους.
Φιλοσοφία θα μου πείτε. Μπορεί και να είναι. Που θέλω να καταλήξω; Ότι δεν πρόκειται να διαβάσεις κάποια πολιτική διακήρυξη. Από αυτές γεμίσαμε όλες αυτές τις ημέρες. Κακός χαμός. Βγήκαν σημαίες στα μπαλκόνια, ηρωικά ΟΧΙ γράφτηκαν στους τοίχους των social media -μπορεί και στους δρόμους, όρκο δεν παίρνω- και παράλληλα ουρές στήθηκαν στα ΑΤΜ και στα ταμεία των σούπερ μάρκετ. Ο Έλληνας ετοιμάζεται για πολιορκία. Επανάσταση ή τρομοκρατία; Μάλλον μια μίξη και των δύο. Εγώ, όμως, δε θα βγάλω καμία σημαία στο δρόμο. Εγώ θα σου πω ότι φοβάμαι. Έχω από την Παρασκευή να κοιμηθώ καλά. Και αναμένεται να μην ξανακοιμηθώ ποτέ μέχρι να μπουν όλα σε μια τάξη. Αν υπάρξει τάξη.
Ναι, φοβάμαι. Για όλες αυτές τις αλλαγές που βλέπω να έρχονται και που φοβάμαι ότι δεν ξέρω μήτε το 1% των συνεπειών τους. Μόνο τα πάνω- πάνω. Αυτά που με αφήνουν να μάθω. Φοβάμαι την αστάθεια, φοβάμαι τον εσωτερικό διχασμό που οποιαδήποτε απόφαση θα φέρει. Φοβάμαι για όλους αυτούς που φοβούνται και βγήκαν στο δρόμο να αγοράσουν ένα πακέτο μακαρόνια. Μη βιαστείτε να μου παραθέσετε ένα σωρό επιχειρήματα για να προσπαθήσετε να με τραβήξετε στο δικό σας “ΝΑΙ” ή “ΌΧΙ”. Δε θα σε ρωτούσα, άλλωστε, ποτέ τι θα ψηφίσεις. Είναι δικαίωμα σου ότι κι αν πιστεύεις. Όπως και δικό μου, αναφαίρετο δικαίωμα είναι να φοβάμαι… Ξέρετε μόνο για ποιον δε φοβάμαι; Κι εδώ είναι το οξύμωρο του πράγματος. Δε φοβάμαι ούτε για σας, ούτε για μένα. Γιατί αυτός που έχει μάθει να παλεύει δε χάνεται ποτέ. Δεν ντρέπεται να δουλέψει οπουδήποτε, προκειμένου να ζει αξιοπρεπώς, δίχως να του χτυπούν οι δανειστές την πόρτα. Εγώ αυτόν τον άνθρωπο τον καμαρώνω και ξέρω πως θα τα καταφέρει. Για τους άλλους, τους κηφήνες, λίγα ξέρω κι ακόμη λιγότερα με νοιάζουν. Ας κοιμηθούν όπως έστρωσαν. 35 χρόνια περιφέρομαι σε τούτο τον κόσμο κι είναι η πρώτη φορά που το χέρι μου θα ρίξει σε κάλπη δημοψηφίσματος. Κι αυτό το καμαρώνω. Και θα το καμάρωνα είτε το πρότεινε ο Αλέξης, ο Γιωργάκης ή ο Κωστάκης.
Γιατί με μάθαν να λέω πως ζω στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία. Και γιατί έπρεπε να ξημερώσει μια ευλογημένη μέρα που αυτό θα το ζούσα και στο πετσί μου. Και ξημέρωσε. Ίσως λίγο αργά…Ίσως πάνω στην ώρα. Δεν ξέρω αν την αντέχουμε τόση δημοκρατία. Αφήνω τους ειδικούς να το κρίνουν. Εγώ παίρνω το φόβο μου και πάω να συνεχίσω δουλειά. Ελπίζοντας πως κάποια μέρα, εγώ και πόσοι ακόμη συνομήλικοι μου, θα κάνουμε τη δουλειά που σπουδάσαμε κι όχι κάτι άλλο απλά για να φυτοζωούμε…
