O Αύγουστος είναι ο μήνας της καρδιάς μας. Ο μήνας που όλη την υπόλοιπη χρονιά περιμένουμε να ξεκουράσουμε σώμα και πνεύμα. Να γεμίσουμε τις μπαταρίες. Ο φετινός Αύγουστος δεν ήταν ο ίδιος. Τα πρόσωπα μας δεν ήταν το ίδιο χαμογελαστά. Κάποιοι έφυγαν και πήραν μαζί τους πιο πολλές σκέψεις από αποσκευές.
Κάποιοι άλλοι δεν έφυγαν καθόλου. Είτε γιατί δεν είχαν τα χρήματα είτε γιατί δεν είχαν καν την διάθεση. Η κατάσταση της χώρας, μας έκανε όλους να νιώθουμε πιο έντονα και τα δικά μας προβλήματα. Και ας έμειναν αυτά τα ίδια. Σαν να βάρυναν πιο πολύ στους ώμους μας. Δεν ξέρω αν όλο αυτό το κλίμα έχει μόνο οικονομική υπόσταση. Φοβάμαι πολύ ότι έχει κυρίως ψυχολογική. Νιώθω και νιώθουμε όλοι πιο μόνοι. Μπαίνουμε στην διαδικασία να εξασφαλίσουμε τον εαυτό μας με οποιονδήποτε τρόπο. Αποκτήσαμε την ψυχολογία του «πολέμου». Φέτος, για 6 μόνο μέρες πήρα μαζί τις σκέψεις όλων μας. Όταν γύρισα πίσω ήταν σαν να μην έφυγα. Ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Σαν να ήθελα να φωνάξω σε όλους πόσο σημαντικό είναι τώρα να ενώσουμε τα χέρια. Όλα όσα μας συμβαίνουν γυρίζουν γύρω από εμάς. Γύρω από τον «άνθρωπο». Μόνο που εμείς τον ξεχνάμε. Αναβάλουμε όμως οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν. Πρώτα η δουλειά, πρώτα η οικονομική εξασφάλιση, πρώτα, η περιουσία μας , πρώτα τα μετρητά μας. Πρώτα όλα αυτά. Δεν είναι έτσι όμως.
Έχω συναντήσει ανθρώπους που όλα τα προηγούμενα τα έχουν λύσει. Που η κρίση δεν τους επηρέασε καθόλου. Δεν έχουν καμία οικονομική ανησυχία. Παρόλα αυτά δεν είναι ευτυχισμένοι. Δεν είναι τα capital controls που μας κάνουν δυστυχισμένους. Ούτε αν η αγορά θα ξεμείνει από τροφοδοσία εκλεκτών προϊόντων. Αν ήμασταν εντάξει με τους εαυτούς μας τίποτα από όλα αυτά δεν θα μας ανησυχούσε. Εμείς όμως αναβάλλουμε συνεχώς τους εαυτούς μας.
Δεν θα ερωτευτούμε, δεν θα διασκεδάσουμε, δεν θα βρεθούμε με τους φίλους μας, δεν θα προσφέρουμε ΑΝ δεν επανέλθει η αγορά στα φυσιολογικά της επίπεδα. Η απόδοση του Χρηματιστηρίου και οι συνεδριάσεις της Βουλής είναι η δική μας ανάσα ζωής…. Χαμογελάστε και σκεφτείτε λίγο όλα τα παραπάνω. Κοιτάξτε δίπλα και μέσα σας. Ακόμα και όλα να καταστραφούν ή όλα γίνουν ιδανικά και τέλεια χωρίς το «δίπλα» ή το «μέσα» μας δεν θα νιώσουμε τίποτα. Και η λύπη και η χαρά θέλει παρέα. Μην περιμένετε να την βρείτε τελευταία στιγμή. Το καράβι της ζωής ταξιδεύει για όλους μας. Κινείται συνεχώς και δεν ξέρουμε που πάει. Ξέρουμε όμως ότι όλοι είμαστε μέσα στο πλοίο. Κάθε λεπτό μπορεί να πιάσει φουρτούνα και να χρειαστεί να προσφέρουμε σωσίβιο. Μπορεί όμως να έρθει και ξαστεριά και να απολαύσουμε μια όμορφη βραδιά στο κατάστρωμα…
