Νιώθω τον αναβρασμό όλων μας. Νιώθω και τον θυμό. Την αγανάκτηση. Την στενοχώρια, την απόγνωση. Νιώθω όμως και την χαρά. Κάπου-κάπου ξεπετάγεται και λίγη αγάπη. Θα ήθελα όλος ο κόσμος να ήταν γεμάτος από χαρά και αγάπη. Όμως έχω πει στον εαυτό μου ότι δεν θα ξοδεύω την σκέψη μου και την δύναμη μου σε ευχές και όνειρα. Αυτό το έκανα μικρή. Από τότε ζω στον δικό μου εξωπραγματικό κόσμο. Αρχίζω όμως να αναρωτιέμαι: «Είναι εξωπραγματικός;».
“… και φτιάχνουμε κάστρα, στον ουρανό και στην άμμο, φτιάχνουμε τον δικό μας κόσμο, που κανείς δεν καταλαβαίνει. Βρήκα τον εαυτό μου ζωντανό στην παλάμη του χεριού σου, όσο πετάμε, αυτός ο κόσμος δεν έχει τέλος…”. Είναι πιστεύω αυτή η δύναμη η εσωτερική που ξυπνάει, που με παθιάζει και με ωθεί να δράσω, να αντιδράσω και να φτιάξω ένα κόσμο διαφορετικό, τόσο ζωντανό και απλό, στα όρια του ονείρου – σαν ένα κάστρο στην άμμο. Γιατί είναι μια μυστική κοινή αλήθεια ότι δεν χρειαζόμαστε πολλά πράγματα στην ζωή μας για να έχουμε πάντα ένα χαμόγελο. Αλλά για έναν περίεργο λόγο το πολύπλοκο και πολλές φορές άψυχο μας ελκύει περισσότερο. Άψυχα σπίτια, άψυχα αυτοκίνητα, άψυχα χρήματα : Ίσως μας έχουν πείσει ότι έτσι πρέπει. Ίσως έχει μπει μες το μυαλό μας η ιδέα ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για πράγματα χωρίς πραγματική αξία. Άλλα ξέρουμε τι έχει πραγματική αξία στην ζωή μας; Ξέρουμε τι θα μας κάνει πραγματικά χαρούμενους; Τι θα μας δώσει αληθινή χαρά; Χαρά! Πόσο όμορφη λέξη. Και ακόμα πιο όμορφη στα μάτια ενός παιδιού. Πόσα πράγματα μπορεί να σου μάθει ένα παιδί για την απλότητα, την χαρά και την καλοσύνη; Άπειρα. Απλά κάτσε μαζί του.
“…στη διάρκεια της μέρας, θα με βρεις δίπλα σου, προσπαθώντας να κάνω το καλύτερο, και να διορθώσω τα πράγματα, όταν όλα βγαίνουν λάθος, δεν υπάρχει άλλο λάθος από το δικό μου, αλλά δεν θα με πονέσει, γιατί θα με αφήσεις να λάμψω.”. Δε ξέρω γιατί μπορεί ένα τραγούδι, ή για κάποιον άλλο μια λέξη ή ένα όνομα ή οτιδήποτε, να σε ταράξει τόσο πολύ, μπορεί να είναι και ανόητο για μερικούς, αλλά αυτή η δύναμη που κρύβουν αυτά τα λόγια εμένα με ωθεί να αλλάξω, να γίνω καλύτερος άνθρωπος, να κάνω όμορφα πράγματα και να κάνω τα πράγματα γύρω μου όμορφα, γιατί η δική μου η λέξη, η λέξη κλειδί που ανοίγει τα πάντα μπροστά μου, είναι αυτή. «Όμορφα». Μόνο αυτή. Και η ομορφιά που βλέπω σε αυτούς τους στίχους μου δείχνει και την ομορφιά που κρύβεται κάτω από την μύτη μου. Όχι εκείνη που παίρνει σάρκα και οστά σε φανταχτερά ρούχα, χτενίσματα και κάθε λογής μέσα που καλύπτουν κάτι πολύ πιο βαθύτερο. Όχι εκείνη που θέλουν να μας επιβάλλουν άνθρωποι μικροί στην σκέψη και στο πνεύμα. Εκείνη που μόνο καλό μπορεί να προσφέρει σε όλους και για όλα. Μια όμορφη μελωδία, μια όμορφη εικόνα, μια όμορφη ψυχή. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λοιπόν διαφορετικά. Ας ψάξουμε όλοι αυτά που ασχημαίνουν το περιβάλλον μας και ας τα ομορφαίνουμε. Οτιδήποτε, οποτεδήποτε, οπουδήποτε…
