Μία μέρα μετά τη σύλληψη του Μαζιώτη, ανοίγω τον υπολογιστή, μπαίνω στο Facebook και παρατηρώ πως όλοι, ελάχιστες οι εξαιρέσεις, είχαν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα. Διαβάζω στα γρήγορα τα σχόλια, πολλοί ήταν λέει πρωταγωνιστές στο επεισόδιο, άλλοι είχαν συγγενείς τους εκείνη την ώρα εκεί, κάποιος γράφει πως ένα δευτερόλεπτο τον χώριζε από το να τον σημαδέψει ο Μαζιώτης και γλίτωσε τα χειρότερα. Ανοίγω την τηλεόραση, το ίδιο σκηνικό.
Ο κ. Αντρέας, μετακινείται με ταχύτητα φωτός από τον Καμπουράκη, στον ΑΝΤ1, ενώ μια κυρία Μαρία εξιστορεί με κάθε λεπτομέρεια, το πώς κατάφερε να σκύψει κάτω από ένα τραπέζι την τελευταία στιγμή. Άνθρωποι προφανώς φοβισμένοι, αλλά και με τέτοια ευχέρεια λόγου που θα την ζήλευε ακόμη και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Σκέφτομαι, αν όλοι αυτοί που ασχολούνται από χθες με τον Μαζιώτη, είχαν ακούσει στο παρελθόν γι αυτόν, γνώριζαν ποιος είναι, τι αντιπροσωπεύει ή απλά, λόγω και έλλειψης άλλων θεμάτων μιας και μας τελείωσε και το Μουντιάλ, ο Κατσουράνης και ο Γκέκας, βρήκαν με κάτι να ασχοληθούν.
Τα βρήκα υπερβολικά τα περισσότερα σχόλια, αγαπημένε μου αναγνώστη. Θα μου πεις, ότι αν δεν ζήσεις μια κατάσταση δεν μπορείς να το καταλάβεις. Ναι τρόμος, ναι φόβος, αλλά το να γράφει κάποιος για παράδειγμα, ότι «ευτυχώς που δεν κατέβηκα στο κέντρο σήμερα γιατί ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να με είχε βρει» νομίζω ότι παραπάει. Και σκέφτομαι, πως μπορεί ένα τέτοιο σκηνικό να «ταΐσει» τη φαντασία του καθένα μας και από μια συμπλοκή να γραφτεί ολόκληρο σενάριο, λες και όλο αυτό το σκηνικό έγινε μόνο και μόνο για να γίνεις ένας από εμάς πρωταγωνιστής. Εσύ που έτρωγες αμέριμνος το σουβλάκι σου, ο άλλος που κατέβηκε να δει σε τι ποσοστά κυμαίνονται οι εκπτώσεις, ο παράλος ο καψερός, ο Αντρέας που λέγαμε, που κατέβηκε στο κέντρο μόνο και μόνο γιατί του είπαν ότι κάπου εκεί γύρω ζητούσαν υπάλληλο και έψαχνε να εργαστεί, όλοι προγραμματισμένοι να πάνε την ίδια ώρα, την ίδια μέρα, σε εκείνο το σημείο, με σκοπό να γράψουν μετά από κάποιες ώρες πως ήταν τυχεροί που δεν έφαγαν καμιά ξώφαλτση σφαίρα.
Δεν είναι μόνο οι απλοί πολίτες βέβαια. Είναι και οι πολιτικοί που δεν άφησαν παράθυρο για παράθυρο που να μην βγουν, άλλοι για να δώσουν συγχαρητήρια, άλλοι για να δουν πίσω από αυτή την ομολογουμένως επιτυχία της Αστυνομίας, σκοπιμότητες και το μόνο τελικά που μου έμεινε στο κεφάλι είναι ένα μπέρδεμα. Για το πώς τελικά αντιμετωπίζουμε καταστάσεις, αν τα ισοπεδώνουμε όλα ή όχι, αν τα βάζουμε όλα μαζί σε ένα μίξερ από το οποίο πολτοποιημένο βγαίνει τελικά το μυαλό μας. Κάπου χάνουμε την μπάλα, κάπου δεν τολμάμε να δούμε την πραγματικότητα ή απλά την προσαρμόζουμε στο κατά πως μας αρέσει. Και για να καταλήξω: το γεγονός είναι ότι μετά από συμπλοκή σε κεντρικότατο σημείο της Αθήνας, άνθρωποι κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους, άλλοι τραυματίστηκαν, άλλοι σοκαρίστηκαν, η αστυνομία προχώρησε στη σύλληψη του Μαζιώτη. Όλα τα άλλα που γράφονται ή λέγονται είναι απλά για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε…
