Όλοι μας σίγουρα γνωρίζουμε κάποιον άνεργο. Είτε συγγενής μας είναι αυτός, είτε φίλος ή ακόμη και εμείς οι ίδιοι. Θα μου πεις, είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις κάποιον, όταν πάνω από 2 εκ. ανήκουν σε εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν εργασία, που δεν έχουν τα βασικά για να ζήσουν μια φυσιολογική καθημερινότητα και όταν μάλιστα πολλοί από αυτοί ζουν κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης;
Όταν τυχαίνει και είμαι στο σπίτι, Σάββατο πρωί, και ανοίγω την τηλεόραση, παρακολουθώ την εκπομπή του Δημήτρη Μαρέδη στον Astra, και πολλές φορές έχω αναλογιστεί πόσοι τελικά είναι εκείνοι οι συνάνθρωποι μας που αναζητούν μια δουλειά, για τους ίδιους ή τα παιδιά τους. Ακούω ανθρώπους , και μάλιστα πολλοί από αυτούς σε ηλικία άνω των 45 ή 50 ετών, που ξαφνικά μια ημέρα έμειναν άνεργοι και ψάχνουν να απασχοληθούν σε οποιαδήποτε εργασία. Και πραγματικά ένιωσα άσχημα, γιατί αντικρίζω μια πραγματικότητα, που όπως λένε όσοι συνομιλώ μαζί τους, αν δεν την βιώσεις δεν μπορείς να καταλάβεις το συναίσθημα. Και τώρα το πιστεύω.
Πως όσοι είμαστε, ακόμη, έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λέμε. Ένας γνωστός μου, που πρόσφατα έχασε τη δουλειά του από ένα εργοστάσιο όπου δούλευε τον τελευταίο καιρό, θέλοντας να μου δείξει την κατάσταση την οποία βιώνει, και αυτός, αλλά και όσοι ψάχνουν να βρουν με κάτι να απασχοληθούν στην Ελλάδα της κρίσης, μου έστειλε το παρακάτω κείμενο, μέσα από το οποίο αποτυπώνονται οι αγωνίες ενός ανέργου, οι προσπάθειες του, αλλά αποδεικνύεται και περίτρανα ότι γι αυτό τους οποίους κατηγορούμε ότι και καλά δεν ψάχνουν και γι αυτό δεν βρίσκουν, ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Διάβασε, αγαπημένε μου αναγνώστη και θα καταλάβεις :
«Ιστορία ενός τεμπέλη, ετών 30, απόφοιτος ΤΕΙ, μία ξένη γλώσσα γιατί η δεύτερη ήταν πολυτέλεια στα χρόνια μας. Και Η/Υ έμαθα. Άνεργος 28 μήνες. Προϋπηρεσία: 7 θερινές σαιζόν. Προσπαθώντας να απομυθοποιήσω τον χαρακτηρισμό που με συνοδεύει τα τελευταία χρόνια, ξοδεύω 1,80 πολύτιμα ευρώ στον συνηθέστερο τρόπο εύρεσης εργασίας. Έχουμε και λέμε: Σύνολο αγγελιών 258. Αποκλείομαι λόγω φύλου από τις 111. Δε βαριέσαι, λέω, ποσόστωση. Μένουν 147. Αποκλείομαι από τις 115 λόγω έλλειψης γνώσης αντικειμένου/ηλικίας/ειδικών προσόντων. Σκούρα τα πράγματα, μένουν 32. Οι 11 απ’ αυτές αφορούν το αντικείμενο σπουδών μου. Αποκλείομαι από τις 2 λόγω δεύτερης ξένης γλώσσας, από τις 2 λόγω προϋπηρεσίας και από μία λόγω δεύτερης ξένης γλώσσας ΚΑΙ προϋπηρεσίας. Μένουν 6. Δεδομένου ότι πρόκειται για τουριστικές επιχειρήσεις οι οποίες παραδοσιακά πληρώνουν ανά 3μηνο και αν, πρέπει να οπλιστώ με θράσος και ξεδιαντροπιά για να αντιμετωπίσω αυτούς που θα φεσώσω, αν υποθέσω ότι θα προσληφθώ βέβαια, και θα νοικιάσω εκ νέου σπίτι για να είμαι κοντά. Κι αυτό για 5 μήνες.
Για τα προηγούμενα χρέη ούτε λόγος. 21 απ’ αυτές είναι γενικών ειδικοτήτων. Αποκλείομαι από τις 5 λόγω δεύτερης ξένης γλώσσας, από τις 2 λόγω προϋπηρεσίας , από μία λόγω δεύτερης ξένης γλώσσας ΚΑΙ προϋπηρεσίας, από μία επειδή δεν έχω δικό μου ΙΧ. Μένουν 10. Ως επί το πλείστον άνευ ειδικότητος, αφού η περιγραφές είναι θολές και τα στοιχεία επικοινωνίας αντιστοιχούν μάλλον σε υπεύθυνους ηλικίας 12-17, αν κρίνω από τις επιλογές στα e-mail και τα καρτοκινητά. Γενικό σύνολο 16. Δεν ξέρω τι ακριβώς με τιμωρεί. Η έλλειψη διορατικότητας; Οι λάθος επιλογές; Η ανικανότητα στην οικονομία, που δεν μπορώ να βγάλω έναν μήνα με πάγια έξοδα 500€ με έναν μισθό των 450€; Όλα μαζί; Λες και έχει σημασία. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τεμπέλης, αφού “όποιος θέλει να βρει δουλειά βρίσκει».
