Πολλές φορές είχα ακούσει τη συγκεκριμένη φράση στο παρελθόν, την τελευταία όμως φορά με προβλημάτισε. Σίγουρα, το έχεις και ακούσει και εσύ, και η πραγματικότητα εδώ που τα λέμε είναι, πως σε αυτή τη ζωή μόνοι μας θα έρθουμε και μόνοι μας θα αποχωρήσουμε. Την άκουσα να μου τη λέει ένας άνθρωπος που τον ξέρω σχεδόν δυο χρόνια τώρα, που είχα πάντα την εντύπωση ότι έχει ζήσει τη ζωή του, ζει με πάθος, έχει αγαπήσει πολύ, έχει διασκεδάσει με την ψυχή του και που δεν μου είχε δώσει ποτέ το δικαίωμα να πιστέψω ότι μπορεί να πληγώθηκε. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευα ότι τα είχε όλα. Έλα όμως που για ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι όπως φαίνονται.
Κάτι συμβαίνει που τους πετάξει έξω από το δρόμο που είχαν χαράξει και τότε τα βλέπουν όλα μαύρα. Σαν να μην είχαν ζήσει τόσο όμορφα τα προηγούμενα χρόνια. Σαν να μην έχουν τη δύναμη να περιμένουν τα επόμενα που θα έρθουν. Θα μου πεις, αυτό που μπορεί για εκείνους να είναι σοβαρό, εγώ να το βλέπω αστείο. Δεν μπορώ να κρίνω. Όπως κανείς δεν πρέπει να κρίνει κανέναν. Δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα. Γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό; Γιατί εγώ να αρρωστήσω και όχι κάποιος άλλο; Γιατί να μην έχω εγώ ευρώ στην τσέπη και ο διπλανός να μην ξέρει που να τα βάλει; Γιατί ο άλλος να είναι επιτυχημένος; Γιατί να έχει βρει την αγάπη, ενώ εγώ όχι; Μεταξύ μας, αγαπημένε μου, αλλά θα έπρεπε να γνωρίζεις μέχρι τώρα ότι ο κόσμος δεν είναι πασπαλισμένος από χρυσόσκονη. Ακόμα και οι άνθρωποι που ζηλεύουμε, με την καλή έννοα, θεωρώντας ότι έχουν λύσει όλα τους τα προβλήματα και είναι τρισευτυχισμένοι, κάτι μέσα τους τρώει. Κάτι λείπει. Κάποιο πρόβλημα θα αντιμετωπίζουν και ας μην το δείχνουν. Και στο κάτω – κάτω γιατί να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία. Σιγά μην κάνουμε και διαγωνισμό για το ποιος έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο καθένας το δικό του το βλέπει ως το πιο σοβαρό. Απασχολεί το μυαλό του. Στην καθημερινότητα δείχνει ο καθένας πως μπορεί να το διαχειριστεί με τον καλύτερο τρόπο. Και τελικά, έρχομαι να συμφωνήσω με τον φίλο ότι τελικά ναι, ερχόμαστε μόνοι σε αυτή τη ζωή.
Με μια παράφραση όμως. Θα αλλάξω το μόνοι και θα το γυρίσω στο μοναδικοί. Γιατί κανείς δεν μοιάζει με τον άλλο. Έτσι γεννηθήκαμε και έτσι θα φύγουμε, απολαμβάνοντας ο καθένας και την μοναδικότητα του. Τώρα θα μου πεις ότι στη ζωή δεν μπορούμε να πορευτούμε μόνοι. Άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας, φεύγουν, μας προσφέρουν εμπειρίες, μας κάνουν καλύτερους, μας μαθαίνουν πράγματα. Και πάμε παρακάτω. Για να συναντήσουμε και άλλους. Άλλους που θα μας φερθούν καλά, άλλους όχι. Άλλους που θα μας κοροϊδέψουν και άλλους που θα μας φερθούν καλύτερα από αδελφό.
Άλλους που θα σταθούν δίπλα μας και άλλους που θα «δραπετεύσουν» στην πρώτη δυσκολία. Μαζί με όλους αυτούς όμως θα βρεθούμε συνοδοιπόροι σε αυτό το μοναδικό ταξίδι της ζωής. Στο χέρι μας είναι να ξεχωρίσουμε τους καλούς από τους κακούς. Να αναζητήσουμε τους σημαντικούς. Μπορεί στην αρχή να φάμε τα μούτρα μας, να κάνουμε λάθη, να ξαναψαχτούμε, αλλά σε αυτό το ταξίδι δεν μπορεί και δεν πρέπει να είμαστε μόνοι. Άρα, που καταλήγουμε; Ερχόμαστε μόνοι, είμαστε μοναδικοί, θα βρούμε στο δρόμο μας και άλλους μοναδικούς που θα πορευτούμε χέρι- χέρι και έτσι μοναδικοί θα αποχαιρετίσουμε αυτή τη ζωή.
