Χαρακτήρισε με όπως θέλεις, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά πολλές φορές μου αρέσει να μιλάω μόνη μου. Και προφανώς δεν είμαι η…μόνη. Σας βλέπω και εσάς στο δρόμο, και όχι δεν με ξεγελάτε ότι μιλάτε δήθεν στο κινητό. Στον εαυτό σας μιλάτε και μεταξύ μας, πολύ καλά κάνετε. Παρατηρώ ανθρώπους είτε σε τράπεζες, είτε σε μάρκετ, είτε έξω στο δρόμο να μουρμουρίζουν από μέσα και από έξω τους. Και όχι, δεν τους θεωρώ ότι είναι ένα βήμα λίγο πριν το τρελοκομείο, όπως μπορεί να τους χαρακτηρίσουν οι περισσότεροι.
Ίσα – ίσα που χαίρομαι όταν βλέπω πως δεν «κολλάνε», δεν σκέφτονται τι θα πουν οι άλλοι τριγύρω τους, που δεν θα χαλάσουν τη ζαχαρένια τους αν ο απέναντι τους θεωρήσει τρελούς. Τυχαία είχα πέσει πάνω σε ένα άρθρο, που έλεγε πως μας κάνει καλό που και που, έστω και για μερικά λεπτά, ναι μιλάμε με τον εαυτό μας. Εντάξει, σε κάποιους μπορεί να φαντάζει γελοίο, αλλά αν δεν το έχεις κάνει, δεν μπορείς να καταλάβεις πόσο μπορεί να σε βοηθήσει. Αυτά που σκέφτεσαι, αυτά που αναζητάς, το ερωτήματα σου για το από πού ήρθες και που πηγαίνεις, τα όνειρα, οι φιλοδοξίες, αν τα «μιλάς» πρώτα με τον εαυτό σου, τότε δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ θα βοηθηθείς.
Μου φαίνεται αδιανόητο να καθόμαστε με τις ώρες να ακούμε όλα όσα οι άλλοι θέλουν να μας εκμυστηρευτούν, όπως επίσης και να ζητάμε από εκείνους να μας βρουν την μαγική λύση για τα δικά μας προβλήματα. Φτάσαμε στο σημείο να θεωρούμε ότι η γνώμη των άλλων είναι πιο σωστή, γνωρίζοντας, αν είναι δυνατόν, πως θα μπορέσουμε να γίνουμε ευτυχισμένοι. Ζούμε σε μια κοινωνία, αγαπημένε μου αναγνώστη, όπου τα πρότυπα ευτυχίας είναι συγκεκριμένα. Και όλοι διαλέγουμε να πάρουμε αυτό το συγκεκριμένο μονοπάτι.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Μπορείς να μου απαντήσεις; Σταματήσαμε να έχουμε κρίση και άποψη ή απλά θέλουμε να πηγαίνουμε με το ρεύμα μήπως και κάποιος βρεθεί να μας κακοχαρακτηρίσει; Μετά από τόσα λάθη και μαθήματα που μας έχει δώσει η ζωή, νομίζεις ότι δεν μας αξίζει να αφιερώσουμε έστω πέντε λεπτά στον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε αν τελικά το μονοπάτι που πήραμε ήταν εκείνο που από την αρχή είχαμε επιλέξει ή κάπου παραστρατήσαμε; Ξέρω πως ο χρόνος σου είναι πολύτιμος, αλλά αυτός ο χρόνος, αυτά τα πέντε λεπτά που θα αφιερώσεις στον εαυτό σου και μόνο, ακόμη και λίγο πριν πέσεις για ύπνο, είναι εκείνα που θα προσδιορίζουν αν τελικά βαδίζεις στο δρόμο των επιλογών σου ή όχι.
Αν κατά τη διάρκεια της ημέρας κάνεις πράγματα που πραγματικά σε γεμίζουν, αν φέρθηκες καλά ή όχι σε κάποιο δικό σου άνθρωπο, αν οι στιγμές που ζεις σε ολοκληρώνουν. Αν δεν πέφτεις ήρεμος στο κρεβάτι να κοιμηθείς και αν όλα αυτά στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου, τότε μάλλον κάτι δεν έχεις κάνει καλά. Μη τα βάζεις με την άτιμη τη ζωή. Κάτσε κάτω, σκέψου, αξιολόγησε και κρίνε πως θα μπορέσεις από αύριο κιόλας να διορθώσεις τα κακώς κείμενα σου. Όλα είναι ζητήματα προσωπικών επιλογών, τα λάθη και οι επιτυχίες μας, μη το ξεχνάς.
