«Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους που λένε πως έχουν περάσει πολλά. Να λένε πως ζήσανε μέσα σε μονογονεϊκή οικογένεια και τους χτύπησαν οι κρίσεις πανικού. Έχω βαρεθεί να βλέπω ανθρώπους που βγαίνουν και κλαίνε για μια γκόμενα. Να το ρίχνουν στο ποτό, τα χάπια και τους ψυχολόγους. Ανθρώπους που στην καλύτερή τους ηλικία, αντί να πιάσουν την πέτρα και να τη στύψουν απλά τη γλείφουν απ’ έξω, ίσα-ίσα με την ελπίδα να δροσιστούν. Πώς λέγεται αυτό; Μιζέρια! Μία λέξη που τη λες και γεμίζει το στόμα. Ρώτα ανθρώπους γύρω σου αν είναι μίζεροι.
Σίγουρα θα σου πουν πως όχι. Ρώτα τους απ’ την άλλη αν έχουν προβλήματα και σίγουρα θα σου πουν «πολλά». Η μιζέρια δεν έρχεται όταν είσαι με φίλους, όταν πίνεις το ποτό σου κι ο μπάρμαν σου αλλάζει το τασάκι στο δεύτερο τσιγάρο που σβήνεις. Δεν έρχεται όταν είσαι μέσα στο χορό και γελάς με τις ασυναρτησίες που λέει ο καθένας, απλά και μόνο για να πει κάτι. Έρχεται ύπουλα το βράδυ όταν ξαπλώνεις μόνος στο κρεβάτι μετά από μία «γεμάτη» μέρα με «φίλους» και σε χαλάει αυτή η σιωπή. Πλησιάζει και κάθεται μαζί σου στο πρωινό πρώτο τσιγάρο και σε τσιγκλάει να σηκώσεις το τηλέφωνο να στείλεις μήνυμα σε όποιον να ‘ναι μόνο και μόνο γιατί δεν αντέχεις τη μοναξιά. Να τους αποφεύγεις αυτούς τους ανθρώπους. Συνήθως δεν κοιτάνε στα μάτια και δίνουν αδύναμα το αριστερό, χαλαρά, στις χειραψίες αντί για το δεξί της καρδιάς.
Κι αν χαζεύουν το κενό και τους ρωτήσεις τι σκέφτεσαι, απαντούν «τίποτα». Στην πραγματικότητα, όμως, δεν έχουν νιώσει πώς είναι το «τίποτα». Δεν έχουν δει τους κόπους τους να τσακίζονται χωρίς να το έχουν επιλέξει αυτοί. Δεν τους έχουν παρατήσει ποτέ στα πολύ δύσκολα γιατί ο εικονικός τους κύκλος είναι τεράστιος. Δεν έχουν κάνει τη μοναξιά φίλη. Δεν έχουν βρεθεί ν’ αράζουν στον καναπέ μόνοι με ανοιχτή την τηλεόραση και να νιώθουν καλά μ’ αυτό. Αυτοί που έφτασαν πραγματικά στον πάτο δεν τον ακούμπησαν ποτέ γιατί είδαν τη σκατίλα του και τραβήχτηκαν με αγκώνες και γόνατα για να μη μείνουν εκεί. Θα τους δεις να σε κοιτάζουν στα μάτια και να λένε ξεκάθαρα τι θέλουν από εσένα είτε είσαι η γκόμενα τους, είτε φίλος είτε το αφεντικό ή ο υπάλληλός τους. Θα χαμογελάσουν όσα κι αν έχουν στο κεφάλι τους.
Γιατί προβλήματα υπάρχουν πάντα αλλά γι’ αυτό υπάρχει το μυαλό, για να τα λύνει. Δε θα τους δεις ποτέ να λυγίζουν ούτε και να το βάζουν στα πόδια. Γουστάρουν τα προβλήματά τους γιατί είναι η ζωή τους κι αυτή τη ζωή έχουν μάθει να κάνουν. Δε ζηλεύουν τα υλικά, ξέρουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν κι αν δεν έφτασαν ακόμη σίγουρα έχουν πλάνο για να το πετύχουν. Τα πραγματικά δύσκολα έρχονται για τους μεγάλους παίκτες. Κι αν δεν είσαι ένας απ’ αυτούς πήγαινε στην παιδική χαρά παρέα με τα υπόλοιπα ζωντόβολα και κλάψε κι εσύ για την μπάλα που χάθηκε. Αυτά είναι προβλήματα» διαβάζω σε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο. Διαφωνείς;
