Μειδιώ όταν βλέπω κοριτσάκια να παίζουμε με τα παιχνίδια τους. Τους αρέσουν οι πριγκίπισσες και οι πρίγκιπες. Τα άσπρα άλογα, τα παλάτια. Τους παντρεύουν μεταξύ τους και ζουν αυτοί καλά. Κι εμείς; Θα αργήσουν να το καταλάβουν τα κοριτσάκια, αλλά η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τα παιχνίδια που κάνουν στο μυαλό τους. Γιατί μπορεί να μεγαλώνεις με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει καβαλάρης στο άλογο εκείνος ο ένας, ο μοναδικός, ο πρίγκιπας του παραμυθιού για να σε πάρει μαζί του, ενηλικιώνεσαι όμως και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι το άλογο μοιάζει κάτι σε ποντίκι, ο πρίγκιπας καμία σχέση δεν έχει με αυτό που περίμενες και αυτό λέγεται πραγματικότητα, ζωή. Θα ήθελα πολύ να πω σε αυτά τα κορίτσια πως η ζωή σου δίνει πολλές απογοητεύσεις.
Πολλές φορές πέφτεις, άλλες σηκώνεσαι κατευθείαν, άλλες σου παίρνει κάποιο καιρό μέχρι να βρεις το κουράγιο για να σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Θα κλάψεις, θα πληγωθείς, θα πληγώσεις, θα αγαπήσεις και θα αγαπηθείς. Θα ερωτευτείς. Όλα απόλυτα φυσιολογικά, αρκεί να κατανοήσεις πως έχουν εξ αρχής τα πράγματα. Θα μου πεις, δύσκολο όταν μάλιστα βρίσκεται σε μια ηλικία που το αίμα βράζει στις φλέβες σου. Μακάρι όμως οι γονείς κι όχι μόνο, αντί να αφήναμε τα παιδιά να παίζουν με τις ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή, να τους παίρναμε να πάμε μια βόλτα. Να τους λέγαμε πόσο όμορφο είναι να ξυπνάς και να κοιτάς τον ήλιο κατάματα. Να μάθουν από μικρά ότι στα απλά κρύβονται τα πιο ωραία.
Σε ένα χαμόγελο, σε μια καλή πράξη, στο να φας ή να μαγειρέψεις ένα καλό φαγητό, ένας φίλος που θα σε νοιαστεί και να είναι εκεί στα εύκολα και τα δύσκολα, η γνώση, η ευγένεια, η καλοσύνη, ένα «ευχαριστώ», μια αγκαλιά. Να μάθουν από νωρίς πως η ευτυχία κρύβεται σε ένα στόχο που θα πραγματοποιηθεί, σε ένα όνειρο που θα πάρει σάρκα και οστά, σε ένα ταξίδι που μάζευες ευρώ – ευρώ για να καταφέρεις να το κάνεις, σε μια γεύση, σε μια μυρωδιά, σε μια σκέψη, σε ένα χόμπι, σε μια βόλτα στην παραλία, σε μια ταινία που θα δεις και θα σε γεμίσει συναισθήματα, σε ένα βιβλίο που θα διαβάσεις και μέσα του θα δεις τον εαυτό σου, σε ένα φιλί που όσο χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα το θυμάσαι, σε μια αγκαλιά που ήρθε την στιγμή που η ψυχή σου ήταν ανταριασμένη και την γαλήνεψε, σε μια ιδέα που κάποιοι θα την βρουν ενδιαφέρουσα. Να μάθουν ότι ο άνθρωπος έχει την ίδια αξία, είτε φοράει πανοπλία, είτε ένα απλό τζιν. Σημασία έχει να μοιράζεσαι. Κατάλαβες;
