«Θα σου δείξω εγώ, θα δεις τι έχεις να πάθεις» ήταν η αγαπημένη ατάκα που έλεγε ο τηλεοπτικός «Χλαπάτσας» στην επική τηλεοπτική σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά». Σίγουρα την θυμάσαι, έτσι δεν είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη; Για θυμήσου τώρα και την τελευταία δική σου αντίδραση όταν κάποιος σε θύμωσε, σε απογοήτευσε, σε πλήγωσε. Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη; Έβαλες μπροστά να δουλέψει η λογική, αποδέχθηκες το γεγονός, διαφύλαξες την αξιοπρέπεια σου και προχώρησες παρακάτω με το κεφάλι ψηλά ή μήπως ο θυμός σου κυριάρχησε; Νομίζω σε όλους μας το δεύτερο συναίσθημα είναι αυτό που κυριαρχεί.
Όσο κι αν δεν το παραδεχόμαστε, όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, όταν νιώθουμε αδικημένοι ή προδομένοι, το αίμα μας βράζει και ζητάει εκδίκηση. Λες κι αν αυτό συμβεί, λες κι αν όντως καταφέρουμε να ανταποδώσουμε στον άλλον το κακό που μας έκανε, θα λυτρωθούμε. Εκείνη την ώρα «βράζουμε». Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι κι άλλος να μπει στη δική μας θέση.
Να νιώσει πως είναι να πονάς. Να βιώσει όσα με τις πράξεις του μας έκανε να βιώσουμε, ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό. Έτσι πιστεύουμε ότι θα μπορέσει να συνειδητοποιήσει τον πόνο που μας προκάλεσε, θα πάρει το μάθημα του, θα μας λυπηθεί και ποιος ξέρει ίσως να μας ζητήσει συγνώμη για τον τρόπο που μας φέρθηκε. Δεν μας κακολογώ. Άνθρωποι είμαστε. Έχουμε όρια. Δεν γίνεται να δείχνουμε πάντα ψύχραιμοι. Θα εξοργιστούμε. Οι κακές μας σκέψεις θα έρθουν και θολώσουν το μυαλό μας. Σε τέτοιο σημείο που χάνουμε τον αυτοέλεγχο μας, που σκεφτόμαστε πράγματα που σε λογική πλαίσια δεν θα περνούσαν ούτε κατά διάνοια από το μυαλό μας. Κι εκεί έρχεται η μεταμόρφωση μας.
Σε έναν εαυτό που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι μπορεί να κρύβεται κάπου μέσα μας. Ο θυμός μας ελέγχει και μας καθοδηγεί και τότε αρχίζουν τα σενάρια στο μυαλό και σχέδια για το πώς θα «εξοντώσουμε» το άτομο που μας την έφερε. Το βλέπουμε σαν την μόνη λύση για να ησυχάσουμε. Να απαλύνουμε τον πόνο μας. Πόσο γελασμένοι είμαστε όμως, μακάρι να ξέραμε εκείνη την στιγμή. Γιατί το να εκδικηθείς και να πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα τον άλλον, μπορεί στην αρχή να φαντάζει ως ιδανική λύση για να πάρουμε το αίμα μας πίσω, όμως καλό θα ήταν αν μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Ας μην χαλάμε όλη μας την διάθεση και ενέργεια για κάτι που μόνο εφήμερα μπορεί να μας ευχαριστήσει.
Ξέρω είναι δύσκολο να αντισταθείς στον πειρασμό της εκδίκησης. Όσοι όμως σέβονται τον εαυτό τους, όσοι επιδιώκουν να προστατεύουν την αξιοπρέπεια τους, τουλάχιστον το προσπαθούν. Η αδιαφορία ίσως είναι και η καλύτερη εκδίκηση. Προχωράμε απλά παρακάτω…
