Πιστεύεις κι εσύ, αγαπημένε μου αναγνώστη, ότι ως άνθρωποι θα δούμε μόνο αυτό που θέλουμε, επιλεκτικά; Νομίζω ότι αρχίζω να το συνειδητοποιώ για τον εαυτό μου. Εντάξει, ανέκαθεν δεν με χαρακτήριζες και παρατηρητική. Και ειδικά λόγω δουλειάς, που το μυαλό είναι απασχολημένο για ώρες με χίλια δυο πράγματα, μου είναι δύσκολο να επικεντρωθώ και να παρατηρήσω καταστάσεις.
Ανθρώπους καμιά φορά ναι. Από τις τελευταίες μου λοιπόν παρατηρήσεις ξέρεις ποια ήταν; Ότι γύρω μου υπάρχουν μόνο άνθρωποι πίσω από ηλεκτρονικούς υπολογιστές και κινητά. Που έχουν ξεχάσει να χαμογελούν και απλά πληκτρολογούν. Ανθρώπους που έχουν αντικαταστήσει την αγκαλιά με ένα διαδικτυακό σινιάλο και έχουν την εντύπωση ότι έχουν κάνει κάτι. Ανθρώπους που ζουν μέσα από μια οθόνη και πιστεύουν ότι ποστάροντας μια φωτογραφία από μια προσωπική τους στιγμή, που θα την δουν φίλοι και συγγενείς, θα τους κάνει ευτυχισμένους.
Παιδιά, που αντί να τρέχουν και να παίζουν, να έχουν χωθεί κυριολεκτικά μέσα σε ηλεκτρονικές συσκευές και να παίζουν με τις ώρες online παιχνίδια με τους φίλους τους. Δε λέω, χαίρομαι που η τεχνολογία εξελίσσεται. Το πώς όμως εμείς την διαχειριζόμαστε, είναι άλλο καπέλο και αυτό νομίζω ότι θα πρέπει να δούμε, γιατί νομίζω ότι κάπου στο δρόμο και στις γρήγορες συνδέσεις, χάσαμε την ουσία. Δεν είναι αστείο, αγαπημένε μου, να μπορείς να μιλάς την ίδια στιγμή με κάποιον μέσω ίντερνετ, αλλά στην ουσία να μην επικοινωνείς;
Φτάνει απλά να βλέπεις μια φάτσα; Τι σόι επικοινωνία είναι αυτή αν δεν γελάσεις μαζί του, αν δεν του ανοιχτείς, αν δεν τον αγκαλιάσεις, αν δεν του μιλήσεις. Και αναρωτιέμαι. Μέχρι πότε θα αφήνουμε τα social media να κάνουν αυτά παιχνίδι για εμάς; Τόσα πια μας έχουν γίνει απαραίτητα και δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά; Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι μέσα από μια οθόνη πραγματικά ζούμε.
Και τι σημαίνει ζω; Σημαίνει αισθάνομαι. Εγώ θέλω να ακούω δυνατά γέλια. Να βλέπω παρέες έξω που δεν θα έχουν τα κινητά ανά χείρας, χαμένοι ο καθένας στον κόσμο του, αλλά που θα μιλάνε μεταξύ τους. Να βλέπω φάτσες, παρά να κάθομαι να διαβάζω απλά γράμματα. Εσύ τι λες; Μήπως ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα όριο σε μια τεχνολογία που ναι μεν έχει και τα καλά της, αλλά νομίζω ότι αρχίζει και μας «πνίγει»; Να ασχολούμαστε με όλα, αλλά να μην ξεχνάμε πως είναι κάποιος να ζει πραγματικά; Να κάνουμε κατάχρηση ζωής και όχι τεχνολογίας; Να βρούμε τρόπους να γελάμε και να περνάμε καλά, με κλειστά κινητά και οθόνες; Τι λες; Κάνουμε like στην ίδια τη ζωή;
