Πολλές φορές αναρωτιέμαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, τι είναι αυτό που μπορεί να ζορίζει έναν άνθρωπο. Να είναι μόνο μια κατάσταση; Ένα γεγονός; Να πιστεύεις ότι κάποιος θέλει το κακό σου; Πως δεν έχεις τύχη; Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Εκεί που πάντα καταλήγω, είναι στο συμπέρασμα πως πάντα κάτι θα βρίσκουμε να μας φταίει για όλα τα δεινά τα οποία μας συμβαίνουν, όλοι και όλα εκτός από εμάς τους ίδιους.
Πως το έχουμε καταφέρει αυτό, μήπως μπορείς να μου εξηγήσεις; Για το γεγονός ότι μεγαλοποιούνται κάποια πράγματα στο κεφάλι μας, έχουμε σκεφτεί ότι δεν μας φταίει κανένας άλλος εκτός από το δικό μας το μυαλό; Ναι, μη ξεγελιέσαι, αγαπημένε μου. Εσύ και εγώ φταίμε για ότι στραβό και ανάποδο μας συμβαίνει και όχι μόνο αυτό, αλλά από εμάς και μόνο εξαρτάται αν θα αλλάξουμε την κατάσταση ή θα την αφήσουμε ως έχει.
Πολλές φορές κάθομαι και σκέφτομαι πως θα μπορούσα να είχα αντιμετωπίσει διαφορετικά διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου. Και η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν περιπτώσεις που και λάθος τις αντιμετώπισα, χωρίς καθαρή σκέψη, αλλά και στην πορεία όταν είχα δει την λανθασμένη μου τακτική δεν έκανα τίποτα για να βελτιώσω τα πράγματα. Και έχω καταλήξει στο γεγονός ότι πάντα, μεγάλες ή μικρές αποφάσεις, θα πρέπει κάποιος να τις λαμβάνει όταν βρίσκεται σε ηρεμία. Όταν τα έχει ξεκαθαρισμένα μέσα στο μυαλό του, όταν δεν βρίσκεται σε άγχος και ταραχή και όταν μπορεί με μεγαλύτερη ευκολία να αποφασίσει, βλέποντας και αντιμετωπίζοντας πιο ήρεμα τις καταστάσεις. Αν όλοι το κάναμε αυτό, νομίζω ότι δεν θα περιπλέκαμε τόσα τα πράγματα και με τις αναμεταξύ μας σχέσεις.
Για παράδειγμα. Πες ότι αύριο χάνεις ξαφνικά τη δουλειά σου, έτσι, χωρίς καμία δικαιολογία. Το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι να θυμώσεις, έτσι δεν είναι; Θα προσπαθήσεις να μάθεις τον λόγο, και όσο αυτό δεν θα γίνεται ξεκάθαρο, τόσο η οργή σου θα μεγαλώνει. Και θα ξεσπάσεις, είτε στον εαυτό σου, είτε σε κάποιο δικό σου άνθρωπο.
Το αποτέλεσμα; Δεν έχεις δουλειά. Στο δεύτερο σενάριο, αποδέχεσαι την απόφαση του αφεντικού σου, σκέφτεσαι πως είναι άδικη απόφαση απέναντι σου, αλλά δεν αντιδράς. Στεναχωριέσαι μεν, αλλά δεν κάνεις και τίποτα. Το αποτέλεσμα; Δεν έχεις δουλειά. Σου έχω και ένα τρίτο σενάριο. Να κάτσεις ήρεμα, να σκεφτείς, να αντιληφθείς το πρόβλημα και να προσπαθήσεις να βρεις τη λύση. Μαθαίνεις το λόγο που απολύθηκες και πας παρακάτω ψάχνοντας για κάτι καινούργιο. Συνεχίζεις, έχοντας όλα τα εφόδια για να βρεις κάτι καλύτερο. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι είναι στο χέρι του καθένα να διαχειριστεί μια κατάσταση. Από εμάς εξαρτάται πόσο θα επιτρέψουμε να μας επηρεάσει ή όχι. Εσύ τι λες; Θα αφήσουμε τον εαυτό μας να βασανίζεται ή θα τον απελευθερώσουμε;
