Θυμάσαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, στο σχολείο που όταν αργούσαμε να πάμε ή κάναμε κοπάνα παίρναμε απουσία; Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην μετέπειτα ζωή. Οι απουσίες δεν παύουν να υφίστανται. Άραγε εσύ από την αρχή του χρόνου έχεις μετρήσεις απουσίες; Πόσους ανθρώπους που πίστευες ότι θα ήταν δίπλα σου, αλλά τελικά μπήκαν από τους πρώτους στο απουσιολόγιο σου. Δεν σου μιλάω για τους απλούς γνωστούς. Σου μιλάω για ανθρώπους που έχεις περάσει ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια μαζί. Που τους νοιαζόσουν, κι ίσως ακόμη να τους νοιάζεσαι.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως είναι δυνατόν όταν κάποιους ανθρώπους τους θεωρούμε δικούς μας, πως ο χρόνος έρχεται να μας αποδείξει ότι κανείς δεν πρέπει να θεωρείται ως δεδομένος. Σου μιλάω για τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε ευτυχισμένες στιγμές, που βγήκαμε, πήγαμε διακοπές, γελάσαμε, αγαπηθήκαμε, διαφωνήσαμε, θυμώσαμε, όμως κανένας θυμός και καμία διαφωνία δεν ήταν ικανή να μας κάνει να μην ξαναμιλήσουμε. Τώρα, το πώς αυτοί οι άνθρωποι, που από εκεί που τους θεωρήσαμε σημαντικούς, αναντικατάστατους και που θα δίναμε τη ζωή μας αν κάποιος μας το ζητούσε για εκείνους, έρχεται κάποια στιγμή που εξαφανίζονται, καμιά φορά χωρίς να δώσουν και κάποια εξήγηση, μη ζητάς να στο απαντήσω εγώ. Εκείνο που σίγουρα ξέρω, αγαπημένε μου, είναι ότι ο κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας, είτε μείνει για λίγο ή για περισσότερο χρόνο, κάτι θα μας διδάξει. Ένα μάθημα θα το πάρουμε. Για τον εαυτό μας κυρίως, αλλά και για τους γύρω μας.
Η αλήθεια είναι ότι πλέον είναι πολύ εύκολο για κάποιον να διακόψει την οποιαδήποτε είδους σχέση. Όταν απλά σε κάτι διαφωνεί, όταν κάτι τον θυμώνει, δεν θα κάτσει να το συζητήσει, απλά θα απομακρυνθεί. Κάπου διάβασα ότι οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους καταδικασμένοι να αποχωρούν. Ακόμη κι αν μέσα στο μυαλό τους ουρλιάζει μια φωνή που τους προτρέπει να μείνουν, θα κάνουν ότι δεν την ακούν. Κι ας πονέσουν στην αρχή. Κι ας κλάψουν. Κι ας νιώσουν μοναξιά. Πιστεύουν ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να την κάνουν. Θα μου πεις δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Ειδικά αν τον άλλον τον γνωρίσεις σε μεγάλη ηλικία, που οι χαρακτήρες σας δεν πλάστηκαν από κοινού από μικρά, τότε δύσκολα μπορεί να σε καταλάβει. Καλά κάνουν οι άνθρωποι και φεύγουν, αν με ρωτάς. Γιατί ίσως εκεί που θα θελήσουν να πάνε να είναι καλύτερα. Ίσως εκεί να βρουν αυτό που πραγματικά ψάχνουν από μια αγάπη, έναν έρωτα, μια φιλία, μια συνεργασία. Το ζητούμενο είναι κάποιος να βρει αυτό που θα τον συμπληρώνει και να είναι ευτυχισμένος. Αυτό δεν θέλουμε άλλωστε κι εμείς για εκείνους; Κι ας μας λείπουν.
