Όταν μπήκα στο νοσοκομείο Λάρισας, μια ηλικιωμένη κυρία, που φαινόταν η κούραση στο πρόσωπο της, προφανώς συνοδός κάποιου δικού της ανθρώπου που νοσηλεύονταν, έδειχνε τα πρησμένα πόδια της σε μια διπλανή κυρία. Περνώντας από μπροστά της, άκουσα να λέει «Κανείς άνθρωπος να μην μπαίνει εδώ μέσα, όλοι να γίνουν καλά, να πάνε σπίτια τους». Και ποιος δεν θα το ήθελε αυτό; σκέφτηκα. Οι λίγες ώρες που πέρασα μέσα σε αυτό τον «κρύο» χώρο ήταν αρκετές για να καταλάβω πολλά, αλλά και αναρωτηθώ, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσος πόνος άραγε μπορεί να κρύβεται μέσα σε ένα μόνο κτίριο πέντε ορόφων;
Γύρω μου έβλεπα πρόσωπα ταλαιπωρημένα, γεμάτα αγωνία, που προσεύχονταν και περίμεναν. Περίμεναν να γίνει ένα θαύμα, ο άνθρωπος τους να γίνει καλά, να σηκωθούν να φύγουν από εκεί μέσα και να ξαναμπούν στην ρουτίνα της ζωής τους. Είδα ανθρώπους ξένους να έρχονται κοντά, να είναι αλληλέγγυοι ο ένας προς τον άλλον. Βλέπεις ο πόνος για τον δικό σου άνθρωπο σε κάνει να κοιτάς τον διπλανό σου, που αντιμετωπίζει μια παρόμοια κατάσταση, με συμπόνια. Ανάμεσα σε ασθενείς και τους δικούς τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί για να τους φροντίζουν και να τους κάνουν παρέα, γιατροί, νοσηλευτές, τραυματιοφορείς. Όχι, δεν είναι έτσι όπως τα περιγράφουν πολλοί.
Είναι λάθος η εικόνα που μεταφέρεται ότι είναι αγενείς, μιλάνε απότομα, δεν ενδιαφέρονται. Εγώ αντίκρισα γιατρούς που απευθύνονταν στον πληθυντικό στους ασθενείς, που άκουγαν με προσοχή αυτό που τους ταλαιπωρούσε, που δεν τους ξεπετούσαν με ένα «τι έχεις εσύ». Είδα γιατρούς και νοσηλευτές να τρέχουν αμέσως όταν ήταν ανάγκη και κάποιος ζητούσε βοήθεια. Είδα ανθρώπους πραγματικά να λυπούνται και να συμπονούν όταν έπρεπε να μεταφέρουν μια δύσκολη για τον άλλον είδηση. Δεν μπορεί να προσποιούνται. Ζουν κι αυτοί τον πόνο σε καθημερινή βάση, κι όσο κι αν μπορεί να έχει γίνει καθημερινότητα για εκείνους, ακόμη και ο θάνατος, δεν μπορεί κανείς να τους χρεώσει ότι είναι άπονοι. Πήγα πάλι στο νοσοκομείο. Είχε περάσει μια μέρα και βρήκα εκεί πάλι τους ίδιους γιατρούς, τις ίδιες νοσηλεύτριες και απόρησα. Πότε θα ξεκουραστούν αυτοί οι άνθρωποι; Πόσες ώρες δουλεύουν;
Οι ελλείψεις σίγουρα είναι πολλές. Έτσι είναι το σύστημα υγείας που έχουμε ως δομήσει ως χώρα και δε νομίζω κάτι να αλλάξει. Γι αυτό, αυτούς τους ανθρώπους που πραγματικά κάτω από δύσκολες εργασιακές συνθήκες, υπερβάλουν εαυτό πολλές φορές για να μπορούν να είναι εντάξει απέναντι στους ασθενείς τους, θα πρέπει να τους σεβόμαστε. Καταλαβαίνω, κι εγώ το βλέπω, ότι δεν είναι το δημόσιο νοσοκομείο αυτό που θα έπρεπε. Υπάρχει πολύ ανοργανωσιά, μηχανήματα λείπουν, όμως δεν είναι υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι εκεί. Να αισθανόμαστε τυχεροί λοιπόν που χάρη σε αυτούς τους γιατρούς και τους νοσηλευτές εξακολουθούμε να μπορούμε να απευθυνόμαστε στα νοσοκομεία και να μας παρέχονται όλα όσα χρειαζόμαστε. Ας τους βοηθήσουμε κι εμείς να κάνουν το έργο τους. Προς όφελος μας θα είναι.
