Διάβασα μια ανάρτηση ενός φίλου μου στο διαδίκτυο, που έλεγε πως ενώ συνεχώς δίνει τα πάντα στους γύρω του, στο τέλος μένει με ένα τίποτα. Και δεν είναι ο μόνος που παραπονιέται ότι προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα. Έρχεται η δύσκολη στιγμή και από εκείνους που περίμενες να βρίσκονται δίπλα σου, εισπράττεις μόνο μια απουσία. Στα δύσκολα, σκέφτεσαι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως δεν τους είχες πλάι σου.
Λογικό να στεναχωρηθείς, να νιώθεις ότι ενώ εσύ ήσουν πάντα δίπλα τους, εκείνοι απομακρύνθηκαν. Δε το έβαλες βέβαια στη ζυγαριά. Δεν ζήτησες αντάλλαγμα, αλλά πίστευες ότι θα ήταν απλά όμορφο να βρίσκονται εκείνοι που θεωρείς δικούς σου ανθρώπους στο πλευρό σου. Αναρωτιέται που να πήγαν όλα εκείνα τα ωραία που ζήσατε μαζί. Σβήστηκαν; Σου έχει μείνει απλά μια απορία και ένα παράπονο. Σκέφτεσαι τι μπορεί να πήγε λάθος, αν έφταιξες εσύ ή μπορεί κάτι να μην είχες καταλάβει καλά από τη συμπεριφορά τους, που ίσως να παρανόησες.
Θύμωσες, αλλά στο τέλος έβαλες τον εγωισμό σου μπροστά και γύρισες σελίδα, υποσχόμενος στον εαυτό σου να μην ξαναδείξεις καλοσύνη σε κανέναν. Και απλά διέγραψες εκείνους τους ανθρώπους από τη ζωή σου. Και όλα αυτά καταλήγουν να σε κάνουν σκληρό, αλλά μήπως υπάρχει κι άλλη εξήγηση που δεν την έχεις σκεφτεί; Λες ότι ο τάδε δεν σου στάθηκε όπως θα περίμενες. Ξέρεις ότι το έκανε από κακία; Ήταν εγωιστής;
Σκέφτηκες ποτέ μήπως απλά ήταν διακριτικός; Μήπως δεν ήξερε πως ακριβώς να σε προσεγγίσει; Μήπως ήταν αμήχανος μπροστά σε εκείνο το οποίο βίωνες και δεν ήξερε πώς να αντιδράσει; Σκέψου, ίσως και εσύ να είχες αντιδράσει ανάλογα κάποια δεδομένη στιγμή στη ζωή σου. Μη μου πεις ότι δεν έχεις σκεφτεί αν θα γίνεις φορτικός, αν θα ενοχλήσεις, αν θα γίνεις αδιάκριτος. Που θέλω να καταλήξω, αγαπημένε μου αναγνώστη;
Πως στη ζωή, υπάρχουν όντως οι άνθρωποι που προτιμούν συνεχώς να παίρνουν από το να δίνουν, υπάρχει όμως και μια κατηγορία ανθρώπων που πραγματικά θα νοιαστούν για σένα, αλλά δεν θα είναι στην πρώτη γραμμή όταν θα παραστεί η ανάγκη. Ίσως να τους χαρακτηρίζει η διακριτικότητα, κακοί όμως άνθρωποι δεν είναι. Ας μην καταδικάζουμε λοιπόν ανθρώπους, ας τους καταλάβουμε και ας τους μάθουμε πριν μπούμε στη διαδικασία να τους κρίνουμε. Ας μπούμε για λίγο στη δική τους θέση. Ας τους εμπιστευτούμε και ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε και να τους αντιμετωπίσουμε χωρίς κανέναν εγωισμό. Ίσως εκείνο που θέλουν είναι ένα σημάδι από εμάς, δείχνοντας τους πόσα αξίζουν για εμάς. Ας το τολμήσουμε, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα.
