Σε βλέπω χρόνια να είσαι πίσω από το ίδιο γραφείο. Δουλεύεις τις ίδιες ώρες, σπάνια σηκώνεις κεφάλι από τα χαρτιά ή τον υπολογιστή σου. Αν σε ρωτήσω, νομίζω ότι ούτε κι εσύ ο ίδιος θα θυμάσαι πόσα χρόνια δουλεύεις. Από μικρός όμως πίστευες, μπορεί κι έτσι να σε μεγάλωσαν οι δικοί σου, ότι το να βρεις και να κάνεις μια καλή δουλειά θα σου εξασφάλιζε μια επίσης καλή ζωή. Μια ζωή που θα σου επέτρεπε να ζεις χωρίς στερήσεις, άνετα.
Κι εσύ το προσπάθησες πολύ για να τα καταφέρεις. Διάβαζες με τις ώρες, σπούδασες, μόχθησες για να φτάσεις σήμερα σε μια ηλικία για να αναρωτιέσαι αν όλος αυτός ο κόπος άξιζε τελικά. Σε φίλους και γνωστούς λες ότι ήξερες από πολύ μικρός με τι θα ήθελες να ασχοληθείς. Μπορεί να μην ασχολείσαι καν με το αντικείμενο εκείνο που ήθελες, ωστόσο καθόλου δεν σε πείραξε μιας και τελικά στο δρόμο σου βρέθηκε μια καλή δουλειά, που μπορεί να μην σε ολοκληρώνει και να σε γεμίζει, αλλά τουλάχιστον μπορεί και σου προσφέρει όλα εκείνα που χρειάζεσαι. Μόνο που εσύ δεν αρκέστηκες ποτέ με τα λίγα.
Ήθελες κι άλλα. Για να τα έχεις όμως αυτά, έπρεπε να δουλέψεις περισσότερο. Πιο σκληρά, θεωρώντας πως έτσι ίσως ανέβαινες στην ιεραρχία της εργασίας σου, κάτι που σίγουρα θα σου έφερνε και καλύτερες απολαβές. Α, και κοινωνική καταξίωση. Κάθε φορά που ξυπνούσες περισσότερο κουρασμένος από όταν έπεφτες το βράδυ να κοιμηθείς, καθησύχαζες τον εαυτό σου, λέγοντας του πως τώρα θα πρέπει να δουλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις, έτσι ώστε αργότερα να μπορέσεις να απολαύσεις με ηρεμία τους κόπους μιας ζωής.
Δεν σε πείραζε που δεν έβλεπες τους φίλους σου, που περνούσες το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου στο γραφείο, που στερήθηκες το μεγάλωμα των παιδιών σου, για να κάνεις καριέρα. Ήσουν νέος και νόμιζες πως είχες όλο το χρόνο μπροστά σου για όλα τα υπόλοιπα. Τώρα απλά θα έπρεπε να δουλεύεις. Δούλευες τόσο πολύ, που ξέχασες πως σε αυτή τη ζωή δεν ήρθαμε για να εργαζόμαστε, αλλά για να εργαζόμαστε για να ζούμε. Αλήθεια, αναρωτήθηκες ποτέ αν όλος αυτός ο κόπος σου θα ανταμειφθεί ποτέ; Αν άξιζαν όλες αυτές οι θυσίες που έκανες; Αν οι ώρες μοναξιάς στο γραφείο αναπληρωθούν ποτέ;
Αν τα γέλια και τα παιχνίδια με τα παιδιά σου που έχασες δεν ήταν πιο σημαντικά από μία ώρα παραπάνω στο γραφείο; Άξιζε το τόσο κενό που άφησες για λίγα παραπάνω χρήματα; Δε λέω, καλές και οι καριέρες, να ακολουθεί κανείς το όνειρο και τη δουλειά που επιλέγει, αλλά νομίζω πως γεννηθήκαμε όχι για να ζούμε σαν εξόριστοι μέσα σε γραφεία, αλλά για να πορευόμαστε μαζί, να μοιραζόμαστε στιγμές και όνειρα και προφανώς χρόνο. Καμία δουλειά δεν θα σου δώσει ένα γλυκό φιλί όταν είσαι στεναχωρημένος ή μια αγκαλιά όταν θα έχεις τα άγχη σου. Μακάρι όταν μετά από χρόνια κοιτάξεις πίσω τι έκανες, να μην είσαι μετανιωμένος για όσα θυσίασες. Στο εύχομαι…
