Η αλήθεια είναι, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως επιλέγουμε να συμπεριφερόμαστε με τον καλύτερο τρόπο σε όλους τους άλλους γύρω μας, εκτός από τον εαυτό μας. Δεν ξέρω γιατί το κάνουμε αυτό το αυτομαστίγωμα και βασανιζόμαστε. Γιατί για παράδειγμα, αντί να χαιρόμαστε και να επιβραβεύουμε τους εαυτούς μας για πράγματα που έχουμε καταφέρει, επιλέγουμε να θυμόμαστε μόνο τα αρνητικά;
Γιατί να στήνουμε στο μυαλό μας δικαστήρια, βάζοντας τον εαυτό μας σε ρόλο δικαστή που μας καταδικάζει με βαρύτατες ποινές για όλα όσα προσπαθήσαμε, αλλά τελικά δεν καταφέραμε να πετύχουμε; «Ένοχοι» λέμε, γιατί θα έπρεπε να ήμασταν σε όλα μας σωστοί, να μην είχαμε απογοητεύσει, να ήμασταν πρώτοι και καλύτεροι. Εντάξει. Θα μου πεις ότι ζούμε σε μια άκρως ανταγωνιστική κοινωνία, που όλο ζητάει. Πρέπει να είσαι έτσι, να καταφέρεις εκείνο, να είσαι πετυχημένος στο άλλο. Δε λέω, καλό είναι να είμαστε σε εγρήγορση, να θέτουμε στόχους και να τους πετυχαίνουμε, αλλά μέσα σε όλο αυτό το παιχνίδι γιατί θα πρέπει να αποδυναμώνουμε τις μικρές, καθημερινές νίκες που πετυχαίνουμε;
Τις δικές μας ε, γιατί των άλλων τις αναγνωρίζουμε. Κι όμως, αν καθίσουμε να σκεφτούμε πόσα πράγματα καθημερινά πετυχαίνουμε, πράγματα που ίσως να θεωρούμε αδιάφορα, πολύ περήφανοι θα νιώσουμε. Ο άνθρωπος προφανώς και δεν μπορεί να μένει στάσιμος. Συνεχώς ψάχνεται, αναζητά νέα πράγματα, θέλει νέες προσκλήσεις, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά. Αλλά δεν θα πρέπει να είμαστε και αχάριστοι, δε νομίζεις; Και τι εννοώ. Προφανώς, αν διαθέτεις τα προσόντα, θα θελήσεις να βρεις μια καλύτερη δουλειά, αλλά μέχρι να γίνει αυτό δε νομίζεις ότι θα πρέπει να είσαι ευγνώμων που έχεις μια εργασία και μάλιστα αυτή που κάποτε είχες ονειρευτεί; Ξέρω ότι δεν είναι θέμα απληστίας. Ξέρω ότι ο καθένας προσδοκά το καλύτερο για τον εαυτό του και την οικογένεια του. Αλλά αγνώμονες γιατί πάψαμε να είμαστε;
Γιατί δεν επιβραβεύουμε τον εαυτό μας για τους στόχους που κάνουμε πράξη; Γιατί δεν νιώθουμε καλά, όταν ξυπνάμε και έχουμε μπροστά μας μια νέα μέρα για να πετύχουμε τα όνειρα μας; Γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι οι άνθρωποι μας γνωρίζουν ότι τους αγαπάμε, κι ας έχουμε πάψει καιρό τώρα να τους αφιερώνουμε λίγο από τον χρόνο μας; Έχω την εντύπωση, πως στην προσπάθεια μας να πιάσουμε τα «μεγάλα», ξεχάσαμε να χαιρόμαστε με τα μικρά. Θάψαμε το παιδί που κάποτε ήμασταν και πλέον αποτελούμε εξουθενωμένους και ανικανοποίητους ανθρώπους που συνεχώς ζητάνε. Αν με ρωτάς, αγαπημένε μου, ένα μπράβο το οφείλεις στον εαυτό σου. Για όσα έχει καταφέρει και για όσα ακόμη προσπαθείς.
