Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός, αγαπημένε μου αναγνώστη, τότε που ερχόταν ο μπαμπάς ή η μαμά να σε παραλάβει από το σχολείο όταν τελείωνες, που ακόμη πριν φτάσετε στο σπίτι, του είχες κιόλας διηγηθεί πως είχες περάσει την ημέρα; Από το πιο απλό, το τι μπορεί να πήρες να φας από το κυλικείο μέχρι το πώς έπαιξες με τους φίλους σου στο διάλειμμα, δεν άφηνες τίποτα που να μην ειπωθεί. Ακόμη και η πιο μικρή λεπτομέρεια. Οι γονείς τότε γνώριζαν τα πάντα για το πώς περνάς, αν είσαι καλά, αν σε πείραξε κάποιος και όλα αυτό προερχόταν από τη δική σου ανάγκη να μοιραστείς πράγματα με τους γονείς σου. Θυμάσαι πάλι, όταν άρχισες να μεγαλώνεις, πως άλλαξαν σιγά- σιγά τα πράγματα;
‘Ήθελες να γίνεις πιο ανεξάρτητος και ένιωθες την ανάγκη να σε προστατεύσει κάποιος. Εκεί γύρω στην εφηβεία όλα αυτά, που μαζί με την ανεμελιά και τα μυαλά πάνω από το κεφάλι, έφερε και αστείρευτα νεύρα που σε έκαναν να ξεσπάς πάνω στους δικούς σου ανθρώπους, να κλείνεσαι στον εαυτό σου, στο δωμάτιο σου, απομακρυσμένος. Θυμάσαι όταν εκείνοι σου χτυπούσαν την πόρτα για να σου φέρουν ένα ποτήρι χυμό, ως πρόφαση για να δουν αν είσαι καλά, και εσύ εκνευριζόσουν ακόμη περισσότερο, κλείνοντας την πόρτα δυνατά; Είχατε πλέον απομακρυνθεί. Και όσο εσύ μεγάλωνες, τόσο μεγάλωνε και η απόσταση μεταξύ σας. Το σπίτι το χρησιμοποιούσες μόνο για να πηγαίνεις, να κάνεις μπάνιο, να αλλάζεις και να βγαίνεις πάλι έξω. Ούτε που σε ένοιαζε πως ένιωθαν οι γονείς.
Αν στεναχωριόντουσαν, αν αγωνιούσαν, αν έριχναν οι ίδιοι τα βάρη στον εαυτό τους για αυτή την κατάσταση της αποξένωσης. Μέχρι που συνήθισαν και εκείνοι την απουσία, χωρίς ποτέ να σταματήσουν να προσπαθούν να σε προσεγγίσουν. Και είναι πραγματικό περίεργο, αγαπημένε μου, πως καταφέρνουμε οι δυο άνθρωποι που πραγματικά μας αγαπούν και νοιάζονται για εμάς, να γνωρίζουν ελάχιστα για το ποιοι είμαστε, τι μας απασχολεί, τι συμβαίνει στις ζωές μας.
Ήταν τέτοια η προσπάθεια μας για ανεξαρτητοποίηση, που καταφέραμε να αποξενωθούμε πλήρως. Επειδή δεν θέλαμε να ακούμε τις συμβουλές τους, επειδή θυμώναμε αν μας έλεγαν και μια κουβέντα παραπάνω. Ποιοι; Εκείνοι που τρέχαμε να μας παρηγορήσουν όταν πέφταμε από το ποδήλατο και χτυπούσαμε. Τότε, γιατί τώρα θωρούμε τις εαυτούς μας τόσο δυνατούς, που πιστεύουμε ότι όλα μπορούμε να τα παλέψουμε και να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Τους φαντάζομαι καμιά φορά να ανυπομονούν για μια καλή μας κουβέντα, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Τους σκέφτομαι να έχουν χάσει τον ύπνο τους με το αναρωτιούνται αν όλα πηγαίνουν καλά στις ζωές μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η αποξένωση, πόσο μάλλον στις μέρες μας, πονάει πολύ. Γι αυτό ας μην ξεχνάμε που και που, γυρνώντας πίσω στο πατρικό μας σπίτι και στους γονείς μας, να φερόμαστε όπως θα θέλαμε να μας φερθούν και εμάς τα παιδιά μας αύριο. Με κατανόηση, με καλή διάθεση και μια ανοιχτή αγκαλιά. Και ας μην τους τα λέμε όλα. Φτάνει να μην αφήνουμε το χρόνο να χάνεται χωρίς να δίνουμε ή να λαμβάνουμε αυτή τη φροντίδα.
