Ακούς το ξυπνητήρι να χτυπάει. Σηκώνεσαι αλαφιασμένος. Μπαίνεις στο μπάνιο. Ακολούθως φτιάχνεις να πιεις καφέ. Όσο περιμένεις να βράσει το νερό, ανοίγεις τον υπολογιστή σου και ταυτόχρονα κοιτάς και το κινητό. Η τηλεόραση δεν έχει πάψει να παίζει από χθες το βράδυ. Αρχίζεις να παίζεις παιχνίδια, συνομιλήσεις με τους διαδικτυακούς σου φίλους, μπαίνεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και βαριέσαι. Αφόρητα. Βαριέσαι να βγεις έστω για μια βόλτα έξω. Δεν το κουνάς ρούπι από τι σπίτι. Δεν βλέπεις με τι διαφορετικό και δημιουργικό θα μπορούσες να ασχοληθείς.
Κι έτσι παραμένεις με κολλημένο το δάχτυλο σου στην οθόνη του κινητού, χαμένος μέσα σε ένα εικονικό κόσμο. Λες και θα βρεις λύση στα όποια προβλήματα σε απασχολούν, παραμένοντας για ώρες μέσα σε ένα διαδικτυακό κόσμο. Αλήθεια τώρα, αγαπημένε μου αναγνώστη; Πιστεύεις όντως πως έτσι μπορεί να είναι τα πράγματα; Συγνώμη, αλλά σίγουρα δεν είναι. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους «παρατημένους».
Δεν ξέρω τι μπορεί να τους φταίει και δεν κουνιούνται από τη θέση τους για πολύ καιρό τώρα. Κι από την άλλη βλέπω τους φίλους και τους γνωστούς τους να προσπαθούν να τους πείσουν ότι αυτό που κάνουν στον εαυτό τους μόνο για το καλό τους δεν είναι. Τι κάνουν εκείνοι; Δεν ακούν κανέναν. Το κακό είναι ότι δεν σου μιλάω για ανθρώπους που έχουν κάποια ηλικία. Σου μιλάω για ανθρώπους νέους. Που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Κι αντί να παίρνουν την πέτρα και να την στύβουν, όπως συνηθίζουμε να λέμε, εκείνοι έχουν δηλώσει από καιρό παραίτηση από τη ζωή, αρκετές φορές χωρίς λόγο. Μπορεί να έχουν περάσει δύσκολα στη μέχρι τώρα ζωή τους.
Αλλά για πες μου λίγο, ποιος δεν έχει περάσει; Πλέον όλοι, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, βρισκόμαστε στην ίδια μοίρα. Το θέμα είναι, αν μου επιτρέπεις, αν θα αφήσεις τον εαυτό σου να αφεθεί σε μια τέτοια κατάσταση. Γιατί έχεις παραμελήσει τον εαυτό σου; Γιατί έχεις πάψει να ντύνεσαι όμορφα και περιποιημένα; Που πήγαν τα ενδιαφέροντα που κάποτε είχες; Γιατί δεν κάνεις κάτι να βρεις έστω και μια προσωρινή δουλειά; Γιατί δεν βρίσκεσαι με τους φίλους σου; Γιατί βαριέσαι; Γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να σε γεμίζει πια;
Γιατί όλοι και όλα τα υπόλοιπα φταίνε, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό; Θα μου πεις ποια είμαι εγώ που θα κρίνω εσένα. Τίποτα δεν είμαι. Αλλά δεν μπορώ άλλο να σε βλέπω έτσι να μην παλεύεις και να βουλιάζεις μέσα στο μοναχικό σου χάος. Κρίμα δεν είναι να μιζεριάζεις; Να κατηγορείς τους άλλους; Να τα βάζεις με τους ανθρώπους σου; Να τσακώνεσαι συνεχώς; Κανείς άλλος δεν φταίει για ότι γίνεται στη ζωή σου, εκτός από εσένα. Εσύ είσαι ο υπεύθυνος για όλα τα καλά και τα άσχημα. Για τη ζωή σου μιλάμε, ποιος περιμένεις άλλος να ενδιαφερθεί, αν πρώτα εσύ δεν το πράξεις; Ξεκουνήσου επιτέλους. Κάνε μια επανεκκίνηση. Τι περιμένεις;
