Πόσο χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους που δίνουν ανιδιοτελώς. Και χαίρομαι περισσότερο όταν αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται με τη χαρά που προσφέρουν. Δεν το κάνουν γιατί κάποιος τους το επιβάλλει, ούτε γιατί έτσι πρέπει. Το κάνουν από την καρδιά τους, γιατί έτσι μεγάλωσαν, γιατί έχουν μάθει να κάνουν καλές πράξεις, γιατί έχουν μάθει να προσφέρουν, γιατί μόνο έτσι ξέρουν ότι θα πέσουν ήρεμοι να κοιμηθούν στο κρεβάτι τους το βράδυ. Το ξέρεις κι εσύ αν είσαι από εκείνους που είναι άνθρωποι της προσφοράς.
Δεν είναι ότι προσφέροντας γίνεται σημαντικός. Είναι ότι μέσα σε μια κοινωνία που επικρατεί ο ωχαδερφισμός υπάρχεις εσύ και πολλοί συμπολίτες σου που δεν ασχολούνται μόνο με τα μικρά και τα χαζά που κάνουν τη ζωή να φαντάζει μίζερη, αλλά ξοδεύουν τον πολύτιμο χρόνο τους με το να βοηθούν τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη. Το σημαντικότερο όμως όλων, αγαπημένε μου αναγνώστη, ξέρεις ποιο είναι; Να δίνεις, αλλά να ξεχνάς τι έκανες. Όχι να μην θυμάσαι το πόσο χαρά πρόσφερες σε κάποιον, αλλά να μην περιμένεις να σου επιστραφεί όλο αυτό σώνει και ντε. Θυμάσαι αυτό που έλεγαν οι παλιοί το «Κάνε το καλό και ρίξτ’ το στο γιαλό;» Ε, αυτό πρέπει να ισχύει.
Να πράττουμε, αλλά να μην περιμένουμε ανταλλάγματα. Να δίνουμε από την καρδιά μας, χωρίς να περιμένουμε το οτιδήποτε. Φτάνει να νιώθει το μέσα μας καλά, φτάνει να μπορούμε με την πράξη μας να κάνουμε έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, να τον απαλλάξουμε από ένα βάρος. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ζητάμε κάτι με το έτσι θέλω. Δεν γίνεται να απαιτήσουμε κάτι, επειδή εμείς δώσαμε κάποια στιγμή. Ο άλλος είναι σε θέση να κατανοήσει το καλό που του έχεις κάνει και θα βρει τον τρόπο να στο επιστρέψει. Μπορεί όχι τώρα, ούτε αύριο. Κάποια στιγμή όμως θα το κάνει. Γι αυτό σου λέω. Ας κάνουμε ότι μπορούμε καλύτερο για τον συνάνθρωπο και ας το ξεχνάμε την επόμενη στιγμή.
Ίσως έτσι να γλιτώσουμε τους εαυτούς μας από πιθανές απογοητεύσεις, από προσδοκίες που πιθανόν να είχαμε. Προσφέρουμε στον φίλο, τον αδελφό, τον αγαπημένο, τον συνάδελφο μας επειδή έτσι νιώθουμε, γιατί το αισθανόμαστε, γιατί νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας, γιατί έτσι μάθαμε να λειτουργούμε μέσα στην κοινωνία. Προσφέρουμε γιατί το «εγώ» δεν είναι αυτό που μας αντιπροσωπεύει και γιατί με αυτό τον τρόπο ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Μόνο με αλληλεγγύη, μόνο με αγάπη, μόνο με καλοσύνη η ζωή, κάτω ειδικά από τις σημερινές συνθήκες, μπορεί να γίνει υποφερτή. Όποιος δεν κάνει τίποτε για τους άλλους, δεν κάνει τίποτε για τον εαυτό του, έλεγε ο Γκαίτε. Διαφωνείς;
