Τις προάλλες, σε μια κρίση αυτοκριτικής, ρωτούσα ένα φίλο μου, που ξέρω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μου πει ψέματα ή να συγκαλύψει καταστάσεις, να μου πει ποια πιστεύει ότι είναι τα αρνητικά που έχω. Δεν μου είπε κάτι που δεν ήξερα. Με αφορμή την ερώτηση μου αυτή, μπήκαμε σε μια συζήτηση που ποτέ δεν τελειώνει. Λέγαμε ότι προφανώς κανείς ούτε γεννήθηκε τέλειος, ούτε μπορεί να γίνει, ακόμη κι αν προσπαθήσει. Ο καθένας μας έχει τα τρωτά του, τα καλά και τα άσχημα του. Θα ήταν ουτοπικό να πιστέψουμε ότι εκεί έξω υπάρχουν αψεγάδιαστοι χαρακτήρες, που δεν μπορείς να τους προσάψεις τίποτα. Δεν γίνεται, το θεωρώ αδύνατο.
Όσο αδύνατο είναι να απαιτούμε από κάποιον, την ίδια ώρα που εμείς έχουμε όπως είπαμε τα καλά και τα άσχημα μας, οι υπόλοιποι να είναι άψογοι. Μεγαλώνοντας, έχω αναγνωρίσει στον εαυτό μου ένα γνώρισμα που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν το είχα. Κι αυτό είναι να αναγνωρίζω στον άλλον το δικαίωμα να κάνει λάθη, να έχει ελαττώματα. Μέχρι ως ένα σημείου όμως. Και τι εννοώ. Πολλά «κουσούρια» θα μπορούσα να συγχωρήσω σε κάποιον. Εκείνο όμως που το βλέπω δύσκολο έως ακατόρθωτο είναι να συγχωρέσω κάποιον που στην προσπάθεια του να αναδειχθεί, να ανέβει επίπεδο, να «δειχθεί» μπορεί να κάνει τα πάντα. Κι όταν σου λέω τα πάντα, αγαπημένε μου αναγνώστη, εννοώ ακόμη και να κάνει κακό στον φίλο, τον αδελφό, τον συνάδελφο.
Δυστυχώς, γύρω μας υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, που χαμένοι μέσα στην ματαιοδοξία τους δεν το έχουν και σε τίποτα να ποδοπατήσουν χαρακτήρες, να συμπεριφερθούν εγωκεντρικά, να αποδειχθούν αχάριστοι απέναντι σε ανθρώπους που κάποτε ίσως και να τους βοήθησαν. Πιο καθαρά δεν μπορώ να στο περιγράψω, δεν μπορώ όσους διακατέχονται από απληστία. Δε λέω. Καλό είναι να έχει κάποιος φιλοδοξίες, να ζητάει το καλύτερο για τον εαυτό του, να θέλει να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα. Από αυτό το σημείο, μέχρι που στην προσπάθεια σου να αποκτήσεις αυτό που θέλεις να κάνεις τα αδύνατα- δυνατά, να ξεπερνάς τα όρια τα δικά σου και των άλλων, να διεκδικείς μανιωδώς και να μην ικανοποιείσαι καθόλου από ότι πετυχαίνεις, νομίζω ότι έχει μεγάλη διαφορά.
Δεν είναι κακό να υπάρχει ένα μέτρο και στο λέω αυτό, γιατί χωρίς να το καταλαβαίνουμε, μέσα στην υπερβολή και την μανία μας να κάνουμε πράγματα, αλλοιώνουμε τους εαυτούς μας. Αν κατανοήσουμε ότι σε αυτή τη ζωή δύσκολα θα τα έχουμε όλα, νομίζει ότι πιο ήρεμα και πιο όμορφα θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει και συνυπάρξει. Τι λες;
