Δεν ξέρω σε εσένα, αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά εμένα μου έχει πάρα πολλές φορές, να έχω σκεφτεί τις καλύτερες ατάκες, όταν πια δεν είχε σημασία να τις πω. Ας πούμε, να μαλώνεις με κάποιον και εκείνη την ώρα να «παγώνεις», ενώ όταν πας στο σπίτι και κάθεσαι και σκέφτεσαι τα πράγματα με ηρεμία, να σου έρχονται χίλια δυο πράγματα που θα μπορούσες να έχεις πει.
Ατάκες, που όχι μόνο θα σε είχαν βγάλει από τη δύσκολη θέση του να έχεις γίνει πρωταγωνιστής του βουβού κινηματογράφου, αλλά θα έφτανες στο σημείο να βγεις και από πάνω, ακόμη και άδικο να είχες. Θα μου πεις, λογικό είναι. Πολλές φορές ένας τσακωμός ξεκινά από εκεί που δεν το περιμένεις, άρα είναι αδύνατον να σου έρθουν στο μυαλό όλα όσα θα μπορούσες να είχες πει. Άλλες πάλι φορές τα νεύρα είναι αυτά που κυριαρχούν, άρα τα επιχειρήματα πάνε περίπατο. Και όσο ο άλλος θα σου πετάει τα δικά του και εσύ θα νευριάζεις όλο και περισσότερο, τόσο θα χάνεις τα λόγια σου και δεν θα ξέρεις τι να πεις, αφού έχεις πει «αντίο» στην ηρεμία και τη λογική. Σκεφτόμουν λοιπόν, πόσα λόγια τελικά έμειναν μόνο μέσα στο μυαλό μας. Λόγια που δεν τα είπαμε ποτέ.
Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί δεν τα είπες; Ήταν θέμα δειλίας; Δεν ήθελες να ρίξεις λάδι στη φωτιά; Φοβήθηκες; Ή απλά μήπως δεν έτυχε; Νομίζω ότι τίποτα από τις παραπάνω εκδοχές δεν ισχύω. Πιστεύω ότι αυτά που μέχρι σήμερα έχουμε κρατήσει μέσα μας, όλες οι σκέψεις αυτές και τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, είναι γιατί ο άλλος με τον τρόπο του μας απέτρεψε από το να μπούμε σε αυτή τη διαδικασία. Μπορεί να μη σου έδωσε ούτε το χώρο, ούτε το χρόνο να του ανοίξεις την καρδιά σου για να εκφράσεις όλα όσα έχεις μέσα σου, πράγματα όχι άσχετα με εκείνον, πράγματα που τον αφορούν. Θα μου πεις πως τα χρόνια έχουν περάσει και δεν είμαστε πλέον στην παιδική μας ηλικία. Νομίζω ότι ο καθένας ξέρει πως αν κάποιος ενδιαφέρεται για μας θα βρει τον τρόπο και τον χρόνο για να μας αφιερώσει ένα κομμάτι του. Δεν υπάρχει «δεν έχω χρόνο» ή «έχω πολύ δουλειά». Αυτά είναι δικαιολογίες για να καλύψουν την πραγματικότητα, που δεν είναι άλλη από το ότι δεν θέλει να ασχοληθεί, δεν θέλει να μιλήσει, το κυριότερο; Δεν θέλει να ακούσει. Καμιά κατάσταση δεν φταίει, ούτε η άδικη μοίρα. Όποιος θέλει έρχεται και σε βρίσκει. Τόσο απλά. Κράτα τα λόγια σου, κράτα την υπηρηφάνεια σου και σίγουρα κάπου εκεί έξω υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που θα θέλουν να ακούσουν αυτά που θα τους πεις. Για όλους τους υπόλοιπους, απλά αδιαφορία.
