Με αφορμή το χθεσινό μου άρθρο, αγαπημένε μου αναγνώστη, μου τηλεφώνησε πρωί – πρωί ένας φίλος για να με ρωτήσει κάτι το πολύ απλό, το οποίο όμως εκείνη τη στιγμή, ίσως επειδή δεν είχα ξυπνήσει και για τα καλά, με έφερε σε αμηχανία. Η ερώτηση, όπως σου είπα απλή και εύκολη να απαντηθεί, αν σκεφτείς ότι με αφορούσε. «Εσύ Κατερίνα πόσο καλά τα έχεις με τον εαυτό σου δηλαδή;».
Εντάξει. Φαντάζομαι όπως και οι περισσότεροι δεν έχουμε και τις καλύτερες σχέσεις με τους εαυτούς μας. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που τους αναγνωρίζεις από μακριά. Τα έχουν βρει χρόνια με τον εαυτό τους γι αυτό άλλωστε έχουν καταφέρει να ξεχωρίζουν. Θα τους αναγνωρίσεις όταν τύχει και συνδιαλλαγείς μαζί τους. Καταρχήν είναι άνθρωποι ακομπλεξάριστοι. Το χαμόγελο δεν φεύγει ποτέ από τα χείλη τους. Είναι ευγενικοί απέναντι σε όλους, χωρίς όμως να επιδιώκουν να γίνουν σώνει και ντε αρεστοί σε όλους. Όταν τους ακούσεις να μιλάνε σε μαγεύουν. Όχι τόσο για τα θέματα που αναπτύσσουν, αλλά για την ποιότητα του λόγου τους, που δείχνει παιδεία. Είναι οι άνθρωποι που δεν θα τους ακούσεις ποτέ να κριτικάρουν με κακία συνανθρώπους τους, ούτε φυσικά πίσω από την πλάτη τους.
Αν έχουν κάτι να πουν, θα απευθυνθούν κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Σου μιλάω, αγαπημένε μου, για τους ανθρώπους που η προσωπικότητα τους, τους κάνει να λάμπουν, και γι αυτό είναι αδιανόητο να περάσουν απαρατήρητοι. Δεν ξέρω αν ο χαρακτήρας τους έχει επηρεαστεί από τα βιβλία που τους αρέσει να διαβάζουν ή από τα ταξίδια που έχουν κάνει γνωρίζοντας κάθε φορά καινούργιες κουλτούρες. Για εκείνο που είμαι σχεδόν σίγουρη είναι ότι τίποτα και κανένας δεν είναι ικανός να χαλάσει τη διάθεση τους. Και ξέρεις γιατί;
Γιατί εκείνοι δεν το επιτρέπουν. Και αυτό το έχουν πετύχει με κόπο, μη νομίζεις, αλλά το έχουν καταφέρει επειδή έχουν μάθει να λειτουργούν το μυαλό τους και να σκέφτονται. Και όχι απλά να ανοίγουν το στόμα τους και να κρίνουν. Θα μου πεις υπάρχει και αυτή η κατηγορία. Των ανθρώπων που καλός λόγος από το στόμα τους δεν βγαίνει. Που νομίζουν ότι κάποιος τους έχει δώσει το δικαίωμα να κρίνουν, χωρίς να ξέρουν στην ουσία. Επειδή όμως τείνει να γίνει ένα είδος μόδας όλο αυτό, μήπως να σκεφτούμε, αγαπημένε μου, ότι το να κρίνεις τελικά είναι το εύκολο, αλλά το να μιλήσεις αφού πρώτα έχεις σκεφτεί είναι το δύσκολο; Ας αντισταθούμε στο εύκολο. Ξέρω. Δύσκολο πράγμα να σκεφτείς, γι αυτό και οι περισσότεροι κρίνουν. Εσύ τελικά με ποιους είσαι;
