Τελευταία ακούω για περιπτώσεις ζευγαριών, χρόνια παντρεμένων, οι οποίοι ο ένας δεν άντεξε την απώλεια του άλλου στα γεράματα και «έφυγαν» μαζί, με διαφορά λίγων ωρών ή ημερών. Σκεφτόμουν λοιπόν, αγαπημένε μου αναγνώστη, πόσο ευλογημένος μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος, που κατάφερε να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με κάποιον άλλο, και όχι μόνο αυτό, αλλά να είναι και ευτυχισμένος. Παρατηρώ ηλικιωμένα ζευγάρια στο δρόμο, που κρατιούνται από το χέρι και αναρωτιέμαι αν ποτέ αυτοί οι δυο που βλέπεις ακόμη τον έρωτα στα μάτια τους να έχουν μαλώσει ποτέ. Νομίζω πως όχι.
Κι ευτυχώς, αν και τα διαζύγια δίνουν και παίρνουν στις μέρες, με χαρά παρατηρώ ότι υπάρχουν και πολλά νέα τέτοια ζευγάρια που έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι τους και τώρα ζουν ευτυχισμένοι. Γιατί αν δεν είναι ευτυχία να έχεις βρει το άλλο σου μισό, τον άνθρωπο με τον οποίο περνάς καλά, σου αρέσει να κάνετε πράγματα μαζί, που εν μέσω κρίσης και προβλημάτων καταφέρνεις να κρατάς τις ισορροπίες, που πάντα θα βρίσκεις χρόνο και τρόπο για τους δυο σας, ε, τότε τι είναι;
Γιατί αν δεν είναι ευτυχία να κρατάει ο ένας το χέρι του άλλου στα δύσκολα και τα εύκολα, αν δεν προσπαθούν ο ένας να κάνει ξεχωριστή την καθημερινότητα του άλλου, τότε τι είναι; Δεν είναι λίγες οι φορές που περνώντας από μπροστά μας τέτοια ζευγάρια, μεγαλύτερης ηλικίας, σκεφτόμαστε τι λάθος μπορεί να έχουμε κάνει εμείς. Όχι ότι δεν είμαστε καλά, όχι ότι δεν περνάμε υπέροχα, αλλά νομίζω ότι δίνουμε περισσότερη βάση στην καθημερινότητα, η οποία στην κυριολεξία μας «ρουφάει», που ξεχνάμε τα απλά και όμορφα που μπορεί να κάνουν δυο ανθρώπους που είναι μαζί χαρούμενους. Δύσκολο στις μέρες μας να μην επηρεάζεσαι, θα μου πεις, αγαπημένε μου αναγνώστη.
Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, όταν αγαπάς και αγαπιέσαι να μη δίνεις χώρο και χρόνο στη σχέση σου για ουσιαστικά πράγματα, θα σου πω εγώ. Σίγουρα ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι στρωμένος με λουλούδια. Όμως χαίρομαι να βλέπω ζευγάρια που είναι χρόνια παντρεμένοι, μπορεί να έχουν και εγγόνια και ωστόσο κατάφεραν κατά τη διάρκεια της κοινής τους πορείας να μην αφήσουν να τους «καταπιεί» όλο αυτό. Συνέχιζαν να ταξιδέψουν, να βγαίνουν, να διασκεδάζουν. Και έφτασαν εδώ. Να έχουν αποκομίσει στιγμές και ρυτίδες από χαμόγελα. Και κάπως έτσι συνεχίζει να κυλά η ζωή τους. Με το «μαζί» ουσιαστικά. Με την ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο.
Με διαφωνίες, με αγκαλιές, με αγάπη, με στιγμές. Γιατί αν ο έρωτας δεν είναι στιγμές, τότε τι άλλο είναι, αγαπημένε μου;
