Άκουγα τις προάλλες μια μητέρα που έλεγε τον πόνο της σε μια γνωστή της. Είχε άγχος με την κόρη της, που φέτος θα δώσει Πανελλήνιες εξετάσεις. Έλεγε, πως δεν κοιμάται τα βράδια, πως ξυπνάει και πέφτει στο κρεβάτι με άγχος, πως δεν ξέρει πώς να φερθεί στο παιδί της για να μην το αγχώσει κι αυτό παραπάνω με την συμπεριφορά της. Θα μου πεις, είναι μια αντίδραση από έναν άνθρωπο που νοιάζεται για το παιδί του, για την επιτυχία του, για την πρόοδο του. Αναρωτιόμουν όμως, αγαπημένε μου αναγνώστη, αν αξίζει τελικά όλο αυτό το άγχος. Όλος αυτός ο Γολγοθάς που ανεβαίνουν από κοινού γονείς και μαθητές για να πετύχουν τι;
Να κάτσουν χρόνια ολόκληρα στα θρανία, να διαβάσουν τόνους βιβλία, να πιαστεί το κορμί τους όλο σκυμμένο πάνω από συγγράμματα, να καταφέρουν με χίλιους δυο κόπους και οικονομική αφαίμαξη να τελειώσουν μια σχολή και στο τέλος τι; Να κορνιζάρουν το πτυχίο, να το βλέπουν να το χαίρονται. Γιατί συνήθως αυτό γίνεται, μη γελιόμαστε. Ειδικά στην εποχή μας, με την οικονομική κρίση να χτυπά ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις, πες μου ποιος νοιάζεται αν ο υπάλληλος που θα προσλάβει έχει φάει τα νιάτα του να διαβάζει ή αν έχει πτυχίο. Ελάχιστες.
Και πραγματικά λυπάμαι για όλα αυτά τα παιδιά, που σήμερα κοπιάζουν για να διαβάζουν, που έχουν όνειρα για να κάνουν το επάγγελμα που ονειρεύονται και στο τέλος απογοητεύονται, αφού η ευκαιρία που περιμένουν για να εργαστούν πάνω στο αντικείμενο τους δεν έρχεται ποτέ. Και έτσι αναγκάζονται να ψαχτούν κάπου αλλού. Σε κάποιο τομέα που ποτέ δεν είχε περάσει από τον μυαλό τους ότι θα μπορούσαν να ασχοληθούν. Και κάνουν χίλιους σταυρούς που βρήκαν τουλάχιστον μια δουλειά να απασχοληθούν, ξεχνώντας το όνειρο τους που πίστευαν ότι θα τους γέμιζε. Κι όντως αυτό θα έκανε, αλλά έλα που στη ζωή αλλιώς τα υπολογίζεις τα πράγματα, κι αλλιώς έρχονται.
Από τα γραφεία της εφημερίδας περνάνε συχνά πυκνά άνθρωποι που αναζητούν μια εργασία. Οτιδήποτε. Άνθρωποι που έχουν σπουδάσει, μορφωμένοι, που έχουν φτάσει σε μια ηλικία που το να βρεις δουλειά δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Χαρακτηριστική περίπτωση ενός άντρα, δυο μέτρα, που παίρνει την πέτρα και την στύβει που λέμε, κι όμως αισθάνεται άχρηστος γιατί δεν μπορεί να βρει κάπου να απασχοληθεί. Γι αυτό λοιπόν το «οτιδήποτε» που λένε κάποιοι όταν ψάχνουν για δουλειά δεν το λένε τυχαία. Γιατί γι αυτούς το «οτιδήποτε» δεν είναι απλά μια δουλειά, αλλά ένας τρόπος μέσα από μια εργασία να νιώσουν χρήσιμοι, να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να μπουν στην παραγωγική διαδικασία. Καλές οι σπουδές, δε λέω, αλλά μην στρεσάρεστε τόσο για κάτι που στο μέλλον δεν θα είναι στο χέρι σας να κάνετε. Τη μόρφωση δεν θα πρέπει να την μπερδεύουμε με την επαγγελματική αποκατάσταση.
Σημασία έχει να είμαστε χρήσιμοι, να κάνουμε με χαρά ότι τελικά βρεθεί στο δρόμο μας, να μπορούμε να στηρίξουμε οικονομικά τους εαυτούς μας. Κι ας μην ξεχνάμε, πως ποτέ μόνο ένα επάγγελμα δεν μπόρεσε να κάνει ευτυχισμένο έναν άνθρωπο.
