Στις συζητήσεις που κάνουμε μεταξύ μας, αγαπημένε μου αναγνώστη, μας αρέσει να μιλάμε και να υπερηφανευόμαστε για τον πολιτισμό αυτής εδώ της χώρας. Κάποτε ίσως και να υπήρχε, τώρα άσε με να έχω τις αμφιβολίες μου. Κι αυτό στο γράφω για έναν και μοναδικό λόγο. Γιατί ο πολιτισμός μιας κοινωνίας, μιας πόλης, μιας χώρας, διακρίνεται μέσα από πολλά πράγματα προφανώς, αλλά και από το πόσο ενδιαφέρεται και αγαπά τους ίδιους τους πολίτες της. Μιλάμε για παιδεία, υγεία, για πρόνοια προς τους έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη. Και μιλάμε γι αυτά τα στοιχεία που μια κοινωνία θα έπρεπε να τα έχει εξασφαλισμένα για τους πολίτες της. Αν με ρωτάς, τα πάντα ξεκινούν από αυτό που ονομάζουμε παιδεία. Από αυτό που κάποιος από μικρή ηλικία θα πρέπει να μαθαίνει, όχι μόνο μέσα στις σχολικές αίθουσες, αλλά και στο σπίτι του.
Από τους γονείς, του, το περιβάλλον του. Τότε που αρχίζει να διαμορφώνει τον χαρακτήρα του, τότε που το μυαλό του ρουφάει σαν σφουγγάρι όσα του λες, τότε που όλα όσα μαθαίνει διαμορφώνουν τον αυριανό του εαυτό, το πώς θα λειτουργήσει αύριο σαν μέλος μιας κοινωνίας, τι αξίες έχει λάβει. Δυστυχώς, και πραγματικά με πονά που πιστεύω κάτι τέτοιο, αλλά στην Ελλάδα το θέμα παιδεία έχει παρερμηνευτεί. Καλό το να μαθαίνει κάποιος ιστορία, να γράφει μια έκθεση, να μάθει να μετρά και να υπολογίζει δεν λέω, αλλά υπάρχουν κι άλλα πράγματα που εμπεριέχονται στο θέμα παιδεία. Όπως για παράδειγμα, άτομα με ειδικές ανάγκες να μην μπορούν να εξυπηρετηθούν, να ανέβουν σε ένα λεωφορείο, να μπουν σε μια υπηρεσία. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως καταφέρνουν και κυκλοφορούν άτομα που βρίσκονται σε αμαξίδιο; Έχεις σκεφτεί πως μπορεί κάποιος που βρίσκεται καθηλωμένος σε ένα καροτσάκι να ανέβει σε ένα λεωφορείο, όταν εκείνο δεν διαθέτει ειδική μπάρα;
Θα σου πω εγώ. Δεν ανεβαίνει. Τα άτομα με προβλήματα όρασης, αναρωτήθηκες ποτέ πως μπορούν να περπατούν σε πεζοδρόμια όπου υπάρχουν αντικείμενα που κάνουν απροσπέλαστη την κίνηση τους; Δεν είναι όμως τα μέσα μαζικής μεταφοράς, ιδιωτικές επιχειρήσεις ή δημόσιες που κάνουν τη ζωή αυτών των ανθρώπων δύσκολη. Υπάρχει και η ατομική ευθύνη και εννοώ όλους αυτούς που ενώ βλέπουν ειδική σήμανση, γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και παρκάρουν σε θέσεις όπου υπάρχουν μπάρες αναπήρων, εμποδίζοντας με αυτό τον τρόπο έναν συνάνθρωπο τους να κινηθεί. Μη μιλήσω για τις θέσεις που προορίζονται για οχήματα ατόμων με ανάγκες, τα περιστατικά και οι φωτογραφίες που διακινούνται στο διαδίκτυο είναι ενδεικτικά για το πόσο γαϊδουρινά μπορούμε και φερόμαστε κάποιες φορές. Μόνο να μπαίναμε λίγο στη θέση αυτών των ανθρώπων. Μόνο αν επιδεικνύαμε την στοιχειώδη παιδεία απέναντι σε αυτά τα άτομα, να τους σεβαστούμε, τους ίδιους και τις ανάγκες του. Εμείς όμως όχι. Κοιτάμε να διευκολυνθούμε εμείς, κι άσε τους άλλους να κουρεύονται. Κι περίμενε μετά ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν ο καθένας μα ενεργεί με βάση μόνο τον εαυτό του. Ας το καταλάβουμε επιτέλους.
