Ακούω τον τελευταίο καιρό, αγαπημένε μου αναγνώστη, όλους να τα έχουν βάλει με τους νέους. Που δεν ξεσηκώνονται, που δεν αντιδρούν, που δεν παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Δεν καταλαβαίνω πως έχουν καταλήξει ορισμένοι σε αυτό το συμπέρασμα. Αν και να σου πω την αλήθεια, δεν έχουν και άδικο όσοι τα λένε, αλλά να είναι σίγουροι πως αν με κάποιους θα έπρεπε να τα βάλουν θα ήταν πρώτα με όλους αυτούς που τους κατηγορούν, που σαφώς και δεν έχουν κάνουν την αυτοκριτική τους για το πώς έφτασαν τα πράγματα σε αυτό το χάλι.
Εγώ πάλι θεωρώ, όχι για να υπερασπιστώ τη γενιά μου, πως από κανένα νέο δεν λείπει ούτε το πείσμα, ούτε η θέληση. Αντιθέτως. Και στόχοι υπάρχουν και όνειρα. Που δεν τα ξεπούλησαν, ούτε θα τα ξεπουλήσουν ποτέ. Ξέρεις πόσοι νέοι σήμερα, παρά τον αρνητισμό της οικονομικής κατάστασης τολμούν ακόμη και σήμερα να κάνουν πράγματα; Ίσως δεν τα ξέρεις γιατί είσαι κλεισμένος μέσα στο σπίτι και ακούς ειδήσεις που από εκεί δεν θα το μάθεις σίγουρα.
Στο λέω εγώ λοιπόν, αγαπημένε μου, ότι οι νέοι εξακολουθούν να πηγαίνουν κόντρα και να σηκώνουν ανάστημα. Νέοι είναι αυτοί που θα τους δεις να τολμάνε, γιατί για τόλμη μιλάμε, να ανοίγουν μια επιχείρηση, την ώρα που υπάρχουν γύρω τους δεκάδες λουκέτα. Είναι οι άνθρωποι που απέρριψαν την οποιαδήποτε καλή πρόταση είχαν από το εξωτερικό, επιλέγοντας να μείνουν στη χώρα τους και να το παλέψουν όπως μπορούν. Είναι αυτοί που δεν φοβούνται ακόμη και αν αποτύχουν. Που παίρνουν ρίσκα, ακόμη και όταν όλα τα δεδομένα είναι εναντίον τους. Που ανοίγουν από ένα μικρό καφέ, ένα μαγαζί ενδυμάτων, ένα φροντιστήριο, ένα ιατρείο, έχοντας σαφώς τους δισταγμούς τους.
Είναι όλα αυτά τα νέα παιδιά που θα τους δεις σε αίθουσες δικαστηρίων, στα νοσοκομεία ως ειδικευόμενοι, στα κέντρα αισθητικής, τι νομίζεις; Ότι δεν το παλεύουν; Το παλεύουν και μάλιστα πολύ. Κανείς δεν μπορεί να τους κρίνει επειδή κάποιοι πιστεύουν ότι ξεσηκωμός και αντίδραση σημαίνει να βγεις στους δρόμους και να φωνάξεις για όλα τα άσχημα που σου συμβαίνουν.
Οι νέοι έχουν τον δικό τους τρόπο να αντιδρούν. Και το κάνουν μέσα από τη δουλειά τους. Όσοι έχουν. Που προσπαθούν από τη μεριά τους για κάτι καλύτερο. Που προσφέρουν. Που απογοητεύονται, αλλά δεν σκύβουν το κεφάλι. Που τρώνε κλωτσιές από το κράτος και δεν τα παρατάνε. Αφήστε λοιπόν τους νέους στην ησυχία τους, μην τους αμφισβητείτε και μην τους κρίνετε. Μπράβο να τους λέτε που δεν πήραν τα μπογαλάκια τους να φύγουν από την μιζέρια που επικρατεί γύρω τους. Μπράβο που κάθονται εδώ και παλεύουν με τα θηρία, ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν ανοίξει τα φτερά τους για μια πιο εύκολη και αξιοπρεπέστατη ζωή. Μπράβο, γιατί αυτά τα νέα παιδιά θα είναι η πηγή έμπνευσης για όλους τους μικρότερους, που θα μάθουν πως είναι να χαμογελάς, ακόμη και όταν περνάς ζόρια.
