Κι εκεί που βρίσκεσαι στο δρόμο και γυρνάς στο σπίτι, μετά από μια κουραστική μέρα, έχεις ζαλωθεί με τα ψώνια από το μάρκετ και βρίσκεται λίγα μέτρα πριν φτάσεις στο σπίτι σου, όλο και κάποιον γνωστό θα συναντήσεις, όλο και με κάποιον παλιό φίλο θα πέσεις μούρη με μούρη. Και κλασσικά, ξέρεις τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Σταματάς όλο χαρά να συνομιλήσεις μαζί του και ο διάλογος έχει κάπως έτσι:
– Επ, τι κάνεις;
– Καλά είμαι εσύ;
– Χαθήκαμε, πότε θα πιούμε κανένα καφέ να τα πούμε;
Η συνάντηση κλείνεται, χωρίς φυσικά να προσδιοριστεί μέρα και ώρα. Πόσες και πόσες φορές δεν σου έχει τύχει κάτι τέτοιο, αγαπημένε μου αναγνώστη; Εμένα πολλές. Καφέδες που κανονίστηκαν και ποτέ δεν τους ήπιαμε. Ή άλλες φορές καφέδες που πήγαμε να πιούμε, επειδή έπρεπε, κι όχι γιατί στην ουσία το θέλαμε. Παλιότερα, το ότι λέγαμε ότι θα βγούμε για καφέ, συνεπάγονταν ότι θα χαλαρώσουμε και θα περάσουμε καλά με τους φίλους μας. Κι αυτό όχι κάθε μέρα. Άντε ένα Σαββατόβραδο ή μια Κυριακή μεσημέρι. Κι αυτό, αν με ρωτάς, είχε και την αξία του. Γιατί ανυπομονούσες να βρεθείτε. Να ανταλλάξετε τα νέα της εβδομάδας. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας μας επίσης.
Τρέχουμε. Κι όσο εμείς τρέχουμε, άλλους τόσους καφέδες κανονίζουμε να πιούμε, που μόνο χαλάρωση και απόλαυση δεν μας προσφέρουν. Και τι εννοώ. Στην προσπάθεια μας να μην στεναχωρήσουμε κάποιον, που αν ήταν άλλη περίπτωση ούτε στο περίπτερο για τσιγάρα δεν θα πηγαίναμε, δεν λέμε όχι και καταντάμε να κάνουμε κάτι από υποχρέωση. Καταλήγουμε να βρισκόμαστε με ανθρώπους που δεν έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, που δεν έχουμε τίποτα ενδιαφέρον να συζητήσουμε μαζί τους, που απλά θέλουμε να φύγει μια υποχρέωση από πάνω μας κι έτσι την «πληρώνει» μια έξοδος για καφέ ή φαγητό. Λες, ε, μωρέ, τι είναι; Για έναν καφέ θα πάμε. Εμ, το θέμα είναι αν θα είναι καφές ή χυμός; Το θέμα είναι ότι αφήνουμε το χρόνο μας να ξοδεύεται σε ανούσιες συναντήσεις, θέλοντας να ξεμπερδεύουμε από άτομα. Μη με ρωτήσεις για τους λόγους που κάποιος σπαταλά έτσι το χρόνο του.
Δεν ξέρω να σου απαντήσω, κι αυτό γιατί πλέον τη ζωή μου έχω κρατήσει ανθρώπους που εκτιμώ και δεν θεωρώ σπατάλη χρόνου να συναναστρέφομαι μαζί τους. Και η αλήθεια είναι πως η μόνη παρέα, ο μόνος καφές, το μόνο ποτό που θα απολαύσεις είναι αυτό που θα περιλαμβάνει ανθρώπους που αγαπάς, που μπορείς να συνεννοηθείς, που κάτι έχεις να πεις μαζί τους. Αυτούς χρειαζόμαστε και μόνο.
