Η τηλεόραση παίζει με εμένα να αλλάζω τα κανάλια αδιάφορα, μέχρι που μια διαφήμιση μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Η ιστορία ενός πατέρα και ενός γιου ξετυλίγεται μπροστά μου. Δείχνει στιγμές τους, από όταν το παιδί ήταν μικρό, μετά στο σχολείο, στο στρατό, στο Πανεπιστήμιο, μέχρι τη στιγμή που ηλικιωμένος πλέον ο πατέρας δέχεται την επίσκεψη του γιου του παρέα με τα εγγόνια του.
Τρυφερή διαφήμιση. Όπως τρυφερή, όσο και αν δεν φαίνεται έτσι, είναι και η σχέση αναμεταξύ πατέρα και γιου. Συνήθως λένε πως η σχέση κόρης και πατέρα είναι ιδιαίτερη. Μπορεί και να συμβαίνει. Αυτό όμως που δένει τον πατέρα με τον γιο είναι κάτι άλλο. Που καμία κόρη δεν πρόκειται να το νιώσει και κανένας γιος δεν πρόκειται ποτέ να ομολογήσει.
Βλέπω μανάδες που έχουν μεγαλώσει τα καμάρια τους με αγάπη και στοργή να στεναχωριούνται που πλέον τα αγόρια τους δεν θέλουν να τα αγκαλιάζουν, να τα φιλάνε, να τους δείχνουν τόσο προσοχή. Κλασικές μανάδες, θα μου πεις, όπως και κλασική αντίδραση είναι ενός παιδιού που από μέρα σε μέρα μεγαλώνει και ενηλικιώνεται. Η σχέση όμως γιου πατέρα έχει κάτι το μυστηριακό. Μπορεί να υπάρχει πάντα μια υποβόσκουσα «κόντρα», υπάρχει όμως και αμέριστη στήριξη και πάντα μια αγκαλιά ανοιχτή για τα δύσκολα.
Όπως τότε, που ο γιος έβαλε το πρώτο του καλάθι σε αγώνες μπάσκετ και έτρεξε στην αγκαλιά του πατέρα του, όπως τότε που πήγε να ζητήσει το λόγο γιατί ένας συμμαθητής του τον χτύπησε και στα μάτια του έγινε ήρωας, όπως τότε που ένιωσε την πρώτη του ερωτική απογοήτευση και του άνοιξε την καρδιά του, όπως τόσα και τόσα γεγονότα που μόνο ένας γιος με ένα πατέρα ξέρουν και μπορούν να μοιραστούν. Γιατί ο γιος νιώθει ασφάλεια με τον πατέρα του, τον πιστεύει, είναι το πρότυπο του. Γιατί στον πατέρα του θα τρέξει για να ρωτήσει για το οτιδήποτε.
Εκείνον θα συμβουλευτεί. Εκείνου το χέρι είναι που θα θελήσει να του χτυπήσει την πλάτη σε μια αναποδιά και σε εκείνου την αγκαλιά θα τρέξει όταν νιώσει πως θέλει κάπου να στηριχτεί. Σε όλες τις μανούλες λοιπόν που ανησυχούν ότι τα παιδιά τους έχουν απομακρυνθεί από εκείνες, νομίζω ότι αυτό που θα είχα να τις πω είναι πως ευτυχισμένες θα έπρεπε να νιώθουν. Που οι γιοι τους έχουν μια τόσο δυνατή σχέση με τους πατεράδες τους και αυτό από μόνο του μόνο όμορφο το λες…
