Δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσεις, ούτε να το αποδεχτείς. Όμως είναι μια πραγματικότητα. Το κεράκι πάνω στην τούρτα μου σε λίγα χρόνια θα φτάνει τα σαράντα. Αν με ρωτούσες παλιότερα, θα σου έλεγα πως φοβάμαι να μεγαλώσω. Ήθελα για πάντα, αν μπορούσα, να παραμείνω στην ηλικία των τριάντα. Αν με ρωτήσεις τώρα, δεν με φοβίζει καθόλου ο χρόνος. Ούτε τα χρόνια μου προσπαθώ να κρύψω, έχοντας πλήρως συνειδητοποιήσει πως κάθε χρόνος που περνάει από πάνω μου ίσως και να με φέρνει πιο κοντά σε αυτό που θεωρώ εγώ ότι είναι ευτυχία. Συνηθίζουμε να ρίχνουμε όλοι το βάρος στους μικρότερους. Στα παιδιά, στους έφηβους.
Ξεχνάμε να ρίξουμε μια ματιά όμως και στις ηλικίες των σαράντα και πάνω, που νομίζω για τον άνθρωπο, γυναίκα ή άνδρα, είναι η πιο δημιουργική περίοδος. Γιατί μπορεί τα νιάτα να έχουν ξεγνοιασιά, ελευθερία και όλα αυτά που έχουμε ζήσει ως νέοι, αλλά καθώς μεγαλώνει κανείς κατανοεί καλύτερα, μπορεί να δώσει απάντηση σε ότι στο παρελθόν τον προβλημάτιζε και δεν έβγαζε άκρη, στα «γιατί» που μπορεί να τον έτρωγαν. Πλησιάζοντας τα γενέθλια μου σε λίγες ημέρες και κάνοντας, όπως κάθε χρόνο, τον απαραίτητο απολογισμό της χρονιάς, συνειδητοποιώ, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως κάθε χρόνος που περνάει με κάνει πιο κατασταλαγμένη, πιο ανάλαφρη σε σκέψη και συμπεριφορά, πιο σίγουρη γι αυτά που θέλω και γι αυτά που δεν θέλω. Πλέον, δεν βασανίζω το μυαλό μου με ανούσια πράγματα, δεν με επηρεάζουν τόσο οι συμπεριφορές τρίτων, ξέρω τι να περιμένω κι από ποιον. Γιατί το καλό του να μεγαλώνει κάποιος, είναι ότι το μυαλό ωριμάζει, θέλεις και βρίσκεις χρόνο για να απολαύσεις την κάθε στιγμή, κυνηγάς τα όνειρα σου και τα πραγματοποιείς.
Γιατί όταν μεγαλώνεις δεν περιμένεις κάτι το σπουδαίο για να γίνεις χαρούμενος, χαίρεσαι με τα απλά και τα καθημερινά, εκτιμάς ανθρώπους και καταστάσεις. Ακόμη κι όταν έρχονται τα ζόρια, έχεις πλέον την ωριμότητα για να τα αντιμετωπίσεις. Η αλήθεια είναι, ότι για να φτάσεις σε αυτό το σημείο, έχεις φάει ώρες ατελείωτες στο να σκέφτεσαι, να αναθεωρείς, να σιχτιρίζεις, να στεναχωριέσαι, να κλαις, να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Στο τέλος όμως ο καθένας βρίσκει το δρόμο του. Σβήνοντας λοιπόν φέτος το κεράκι μου, μόνο χαρά θα αισθανθώ που κατάφερα, αν και έπεσα αρκετές φορές, να βρω το κουράγιο να σηκωθώ, που εξακολουθώ να εμπιστεύομαι τις δυνάμεις μου, να παραμένω άνθρωπος. Σβήνοντας επίσης το κεράκι μου, θα ευχηθώ όσο θα μεγαλώνω, τόσο μεγάλα όνειρα να κάνω, να τολμάω, να ρισκάρω, να προλάβω να ζήσει όσα θέλω, με αυτούς που θέλω.
