Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως έχουμε καταφέρει να παραμένουμε απαθείς απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι επειδή δεν θέλουμε να δείξουμε στον άλλον ότι μας νοιάζει ή πραγματικά δεν μας ενδιαφέρει; Μήπως όλο αυτό είναι θέμα αναισθησίας και τίποτα παραπάνω; Μπορεί να ισχύσουν και τα δυο. Μπορεί πάντα έτσι να ήταν οι άνθρωποι και να μην απέκτησαν τα τελευταία χρόνια την σκληράδα που τους αποδίδεται. Μπορεί έτσι να είναι η φύση μας, σκληρή, και κατ’ αυτό τον τρόπο να αντιμετωπίζουμε και τις καταστάσεις με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι.
Θα μου πεις, πως αλλιώς μπορεί κάποιος να επιβιώσει, αν δεν έχει και μια δόση αναισθησίας στο πετσί του; Λογικό, αν αναλογιστεί κανείς με πόσους μπελάδες και προβλήματα έρχεται σε επαφή ο καθένας μας σε καθημερινή βάση. Πόση αντοχή να έχει κάποιος; Όσο και σε απόθεμα κι αν υπάρχει, κάποια στιγμή σηκώνεις τα χέρια ψηλά, κουράζεσαι, απλά δεν ασχολείσαι. Μπουχτίζεις να ασχολείσαι με τα ίδια και τα ίδια και να νιώθεις ότι κάποιες καταστάσεις σου ρουφάνε όλη την ενέργεια. Οπότε, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, επιλέγεις να ακολουθήσεις το εύκολο μονοπάτι, αυτό της απάθειας.
Θα μου πεις πως όλοι οι άνθρωποι δεν αντιδρούν το ίδιο. Υπάρχουν κι εκείνοι που η απάθεια δεν είναι αποτέλεσμα μιας κατάστασης, αλλά επιλογή. Τους λες και αναίσθητους. Είναι εκείνοι που θα σε ακούσουν να βήχεις δυνατά και συνεχόμενα και δεν θα γυρίσουν το κεφάλι τους να δουν τι έχεις πάθει, πόσο μάλλον να σου προσφέρουν ένα ποτήρι νερό. Είναι εκείνοι που στο μάρκετ θα σε δουν να έχεις ζαλωθεί με εκατό πράγματα στα χέρια σου και δεν θα σου προσφέρουν τη θέση τους για να τα αφήσεις στον πάγκο. Είναι εκείνοι που τους ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο ο εαυτός τους, πως θα περάσουν εκείνοι καλά και δεν πάνε όλοι οι υπόλοιποι γύρω τους να κουρεύονται. Δεν ξέρω αν έτσι είναι το DNA τους, αν λόγω καταστάσεων που έχουν ζήσει αναγκάστηκαν να γίνουν τόσο σκληρόπετσοι, πάντως, αν με ρωτάς, αγαπημένε μου αναγνώστη, τελευταία ολοένα και παρατηρώ γύρω μου τέτοιες συμπεριφορές.
Έχω ακούσει από φίλους μου να λένε πως όσοι επιλέγουν την αναισθησία είναι ταυτόχρονα οι πιο ευτυχισμένοι. Εγώ πάλι πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει τον τρόπο του να αντιδρά. Υπάρχουν εκείνοι που ενδιαφέρονται, εκείνοι που χρειάζονται μια παρακίνηση, εκείνοι που μένουν ακούνητοι ακόμη κι αν ο κόσμος καίγεται γύρω τους. Εγώ πιστεύω ότι αυτή η απάθεια μας είναι μια νέα αρρώστια, ένας νέος ιός που κυλάει πλέον στο αίμα μας. Στο χέρι μας είναι αν θα προσπαθήσουμε να βρούμε τη γιατρειά ή αν θα αφεθούμε να μας κατατρώει τις σάρκες.
