Πολλές φορές έχω μπει στη διαδικασία να αναλογιστώ γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο σκληροί. Αναγκάστηκαν μήπως να γίνουν έτσι και τελικά συνήθισαν και δεν μπορούν πλέον να δουν τον εαυτό τους κάπως διαφορετικά; Πολλοί, όταν έρχονται σε επαφή με σκληρόπετσους ανθρώπους, βιάζονται να τους κακολογήσουν και τους κολλάνε ταμπέλες. «Αδιάφορος», «κοιτά την πάρτη του» είναι ορισμένα. Άνθρωποι που ειλικρινά δεν ξέρω αν τους αξίζει αυτός ο τίτλος. Σίγουρα έχω πέσει και εγώ στην παγίδα να κρίνω κάποιον από την πρώτη φορά, επειδή μπορεί να μου φάνηκε στριφνός, σύμφωνα πάντα με την κρίση μου. Και η αλήθεια είναι ότι βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα για τους άλλους.
Φτάνει μια κουβέντα, ένα βλέμμα και εμείς έχουμε φτιάξει κιόλας το ψυχογράφημα του. Το πόρισμα το έχουμε στο τσεπάκι. Και να σου οι απίστευτες αναλύσεις στην παρέα και κουτσομπολιό. Τι χαζοί που είμαστε ώρες, ώρες. Και πόσο εύκολα ξεχνάμε ότι και εμείς δεν είμαστε τέλειοι, αλλά σίγουρα έχουμε πολλές και ίσως χειρότερες αδυναμίες από εκείνον που κρίνουμε. Βιαζόμαστε να χαρακτηρίσουμε κάποιον αναίσθητο, λες και εμείς δεν αποδειχθήκαμε κάποια φορά στη ζωή μας το ίδιο. Και άντε και το λέμε.
Τι νομίζουμε ότι πετυχαίνουμε; Να φανούμε καλύτεροι στα μάτια των άλλων ή στον εαυτό μας; Αφού την αλήθεια την ξέρουμε. Μια φίλη μου πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι διακατέχονται από ανθρωπιά, γλυκύτητα, αλληλεγγύη και ευαισθησία. Μέχρι πριν κάποια χρόνια, αν με ρωτούσες, αγαπημένε μου αναγνώστη, μπορεί και να είχα την ίδια άποψη. Τώρα όμως δεν κρατήθηκα και τις είπα κατάμουτρα πως όλοi είμαστε κακόψυχοι. Που την είδε τόση καλοσύνη, δεν μπορώ να καταλάβω.
Και μη προσπαθείς να με πείσεις για το αντίθετο. Ξέρεις και ξέρω. Άσε τις φορές που μας πιάνουν οι καλές μας και θέλουμε να πιστεύουμε ότι μπορεί και να μην είναι έτσι. Προφανώς και κανείς μας δεν γεννήθηκε αναίσθητος, ούτε του αρέσει να του έχουν κρεμάσει την ταμπέλα του αντιπαθητικού. Αναρωτήθηκες ποτέ σου γιατί το άτομο αυτό να συμπεριφέρεται έτσι; Τι τον οδήγησε σε αυτή την συμπεριφορά; Και να σου πω και κάτι. Χορτάσαμε «καλά παιδιά». Έλεος. Εγώ να σου πω την αλήθεια, προτιμώ εκείνα τα παιδιά τα αντιδραστικά, που δεν χαμογελάνε κάθε λίγο και λιγάκι, αυτούς που δεν λένε και πολλά – πολλά, ούτε που θα σε δουν στο δρόμο, θα κάνουν ότι χάρηκαν και μόλις στρίψεις γωνία θα σε βρίσουν. Μου αρέσουν εκείνοι που είναι μετρημένοι, που όταν θα πουν καλό λόγο θα ξέρεις ότι το εννοούν, που είναι απαιτητικοί, που δεν συγκινούνται εύκολα, αλλά όταν κλάψουν θα δεις μέσα στα δάκρυα τους όλη την ανθρωπιά του κόσμου.
Σ’ ένα κόσμο που ο καθένας προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι κάτι, προτιμώ εκείνους που δεν μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία και τελικά αποδεικνύονται οι πιο υπέροχοι αναίσθητοι ευαίσθητοι που θα τύχει ποτέ να γνωρίσεις.
