Δεν ξέρω πως κάποιους ανθρώπους τους θεωρούμε τόσο δεδομένους. Πιστεύουμε ότι πάντα θα είναι εκεί. Να μας ακούσουν. Να μας στηρίξουν. Να μας δώσουν μια συμβουλή. Θεωρούμε ότι πάντα, στην πιο δύσκολη στιγμή μας θα προστρέξουν για να μας βοηθήσουν, να μας βοηθήσουν να μην «πέσουμε». Πάντα εκεί στα δύσκολα μας, πάντα εκεί διατεθειμένοι να μας ακούσουν, να μας πουν μια καλή κουβέντα, να μας κάνουν να νιώσουμε καλύτερα. Σκεφτόμουν, αγαπημένε μου αναγνώστη, πως εμείς συμπεριφερόμαστε απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, ακριβώς γιατί τους θεωρούμε δεδομένους.
Η αλήθεια είναι ότι δεν τους δείχνουμε τον απαραίτητο σεβασμό. Μπορεί να μη σου αρέσει αυτό που σου γράφω, αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Δεν τους σεβόμαστε. Δεν είναι λίγες οι φορές που τους φωνάζουμε χωρίς λόγο. Που τους έχουμε αδικήσει. Που ενώ άλλος μας φταίει, ξεσπάμε πάνω τους τα νεύρα μας. Είμαστε πολλές φορές απότομοι απέναντι τους, τους μιλάμε σκληρά και ζητάμε από εκείνους να μας καταλάβουν κιόλας από πάνω. Πόσο εγωιστές μπορούμε να γίνουμε, ακριβώς επειδή τους θεωρούμε δεδομένους. Σίγουρος ρε παιδί μου, πώς να στο πω. Πως ότι και να τους κάνουμε, αυτοί δεν πρόκειται να κουνήσουν ρούπι από δίπλα μας. Πόσο λάθος όμως κάνουμε.
Γιατί μέσα στην τόση σιγουριά που μας «δέρνει», ξεχνάμε το πιο σημαντικό. Ότι κανείς ποτέ δεν είναι δεδομένος. Όλοι μπορούν να αποχωρήσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή, ιδίως όταν νιώσουν πως ο άλλος δεν τους σέβεται ή δεν του φέρονται με τον τρόπο που του αξίζει. Τι νομίζουμε πάνω στην σιγουριά μας δηλαδή; Ότι θα έχουμε άτομα δίπλα μας να μας στηρίζουν κι εμείς μπορούμε να τους φερόμαστε με το χειρότερο τρόπο;
Άνθρωποι είναι και αυτοί. Και άνθρωποι που μας νοιάζονται, θέλουν το καλό μας. Εμείς λοιπόν γιατί δεν τους το ανταποδίδουμε, αλλά επιλέγουμε να τους διαολοστέλνουμε κάθε τόσο; Καλοί και άγιοι, αλλά μεταξύ μας, δεν θα αργήσει η μέρα που θα ρίξουν ένα φάσκελο ξεγυρισμένο και ούτε πρόκειται να τους ξαναδείς. Και θα έχουν και όλα τα δίκια με το μέρος τους. Μέσα στο χαμό που επικρατεί στην καθημερινότητα και στο μυαλό μας, από τα τόσα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας από εμάς, ξεχάσαμε πως είναι να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας. Αγάπη και σεβασμό λοιπόν και ας αφήσουμε τους εγωισμούς στην άκρη. Α, και που και που ας λέμε και κανένα ευχαριστώ, να ρίχνουμε κανένα χαμόγελο, ειδικά σε όσους βρίσκονται δίπλα μας ανιδιοτελώς. Ας τους σκεφτούμε λίγο και αυτούς, αρκετά με την πάρτη μας.
